Ο πιο διαδεδομένος κίνδυνος στην εποχή μας, μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας, δεν έχει να κάνει με την ερμηνεία επίμαχων θεολογικών αληθειών των Γραφών. Πρόκειται για μια καταστροφική μάστιγα για τη μαρτυρία της Εκκλησίας και τη μετάδοση του Ευαγγελίου, που έχει εισχωρήσει μέσα στα σπίτια μας, στις οικογένειες μας, στις εκκλησίες μας. Τη συναντάμε σε όλο τον πλανήτη, όπου υπάρχουν εκκλησίες μερικών δεκαετιών. Είναι η μάστιγα της κοσμικότητας. Η κοσμικότητα είναι η αγάπη για τον κόσμο. Είναι η αγάπη του τρόπου ζωής και του πνεύματος του κόσμου, καθώς και των πραγμάτων που προσφέρει ο μάταιος κόσμος. Το πνεύμα που ενεργεί μέσα στο κόσμο δεν είναι το Πνεύμα τού Θεού, αλλά —καθώς είναι σε όλους γνωστό— είναι το πνεύμα του διαβόλου. Ο ίδιος ο Κύριος είπε: «Ο κόσμος κείται εν τω πονηρώ», και ενεργεί πολυμήχανα, για να πλανήσει, αν είναι δυνατόν, και τους εκλεκτούς. Ο σκοπός του είναι να κάνει τον Χριστιανό να χάσει την ιδιότητα να είναι το «άλας της γης». Και πώς το πετυχαίνει; Αν καταφέρει να τον κάνει να αντιγράψει, να μιμηθεί και να «συμμορφωθεί» με τον κόσμο.
Ένας τομέας που δεν δώσαμε την πρέπουσα προσοχή είναι αυτός της μουσικής. Είναι ανησυχητικό ότι δεν έχουμε κάνει σωστή εκτίμηση της επιρροής της μουσικής επάνω στην πνευματική ζωή των πιστών, και ιδιαίτερα των νέων. Δεν θέλουμε να δούμε τη μουσική σαν ένα τομέα της ζωής του πιστού που χρήζει ποίμανσης, δηλαδή καθοδήγησης, συμβουλής και ενημέρωσης και αφήνουμε τον καθένα να κρίνει σύμφωνα με τα «γούστα» του. Λίγοι είναι οι πιστοί που θα διασκεδάσουν με ορειβασία, με κατάδυση ή με ιππασία κλπ. Αλλά, σχεδόν όλοι, θα ακούσουν μουσική, κατά τη διάρκεια της ημέρας. Η πλειοψηφία τους είναι νέοι, οι οποίοι περνάνε πολλές ώρες με μουσική υπόκρουση. «Όλοι ακούνε ροκ» μου έλεγε ένας νέος, εννοώντας τους νέους της εκκλησίας του. Είναι, λοιπόν, δυνατόν ένα τέτοιο μέσον «διασκέδασης» να μη έχει καμία πνευματική αξία για τους Χριστιανούς;
Δεν πρέπει να υποτιμήσουμε τον κίνδυνο στο σημείο αυτό, επειδή ο εχθρός μπορεί να εκμεταλλευθεί κι αυτή την περιοχή. Είναι γνωστή η δύναμη της μουσικής. Είναι γνωστό, μάλιστα, ότι μπορεί να επηρεάσει τα αισθήματα, τα συναισθήματα, τη λειτουργία τού εγκεφάλου και του υπόλοιπου σώματος, περισσότερο μάλιστα απ' ότι τα ίδια τα λόγια. Νομίζετε ότι ο διάβολος θα άφηνε ανεκμετάλλευτο ένα τέτοιο μέσον; Είναι αφέλεια να πιστεύουμε ότι η κοσμικότητα και το πνεύμα εκείνου που πλανάει ολόκληρη την οικουμένη δεν έχει μπει και δεν έχει επηρεάσει τη μουσική.
Απευθυνόμαστε, λοιπόν, στους γονείς που μεγαλώνουν παιδιά, και οι οποίοι έχουν άγνοια επί του θέματος και δεν προστατεύουν τα παιδιά τους απ' αυτό το
κίνδυνο, όπως σωστά το κάνουν για άλλα θέματα (ναρκωτικά, κλπ). Ακόμα, απευθυνόμαστε και στους υπευθύνους ομίλων νέων, αλλά και γενικότερα σε άτομα που ποιμαίνουν και διακονούν παιδιά και νέους, ώστε να τους ενημερώνουν και να τους προειδοποιούν για τους πνευματικούς κινδύνους που υπάρχουν σ' αυτόν τον τομέα.
Η μουσική, όπως και η λογοτεχνία, είναι μια πνευματική δημιουργία. Κάποιο πνεύμα είναι αυτό που βάζει τις νότες τη μία μετά την άλλη, δίνει έναν συγκεκριμένο ρυθμό για να έχουμε το αποτέλεσμα που ακούμε. Όπως διαπιστώνουμε από πολλά επιστημονικά στοιχεία ότι, η μουσική, γενικά, δεν είναι ουδέτερη, είναι φανερό ότι αυτό ισχύει ειδικότερα για τη μουσική ροκ, η οποία επιφέρει αρνητικά αποτελέσματα στον ακροατή. Είναι απλή σύμπτωση ή κάτι άλλο κρύβεται πίσω απ' αυτό;
Για να χαρακτηριστεί ένα μουσικό κομμάτι «ροκ», πρέπει να εκπληρώνει κάποιες «προδιαγραφές», πρέπει να ακολουθεί κάποιους κανόνες, που κάνουν το κομμάτι αυτό να είναι ροκ. Ποιος είναι αυτός που καθόρισε τους κανόνες τής ροκ-μουσικής; Ποιο πνεύμα είναι εκείνο που ενέπνευσε τους συνθέτες και τους δίδαξε τον συνδυασμό των οργάνων, τον ρυθμό και όλα τα άλλα;
Σ' ένα τραγούδι του, το «χριστιανικό» ροκ συγκρότημα ΡΕΤRΑ λέει ότι «ο Θεός σού έδωσε το ροκ εν ρολ» («God gave Rock'n Roll to yου»). Και το ερώτημα μου είναι ποιος θεός έκανε ένα τέτοιο δώρο στην ανθρωπότητα; Ο Θεός τής Βίβλου, της Αγιότητας και της Αγάπης;
Για να καταλάβουμε για ποιο δώρο μιλάμε και ποιος θεός έκανε ένα τέτοιο δώρο, παραθέτω τις απόψεις γνωστών κοσμικών τραγουδιστών τής ροκ για τη μουσική τους:
• Ο Little Richard, ένας από τους πατέρες τής ροκ μουσικής, σε μια περίοδο 7 ετών, κατά την οποία είχε απομακρυνθεί από τη σκηνή για να παρακολουθήσει μια θεολογική σχολή, αλλά χωρίς να ξεκόψει από «τις σαρκικές απολαύσεις τής κοσμικής μουσικής» (Ροκ Βαβυλώνα, Gary Herman, σελ. 31), είπε χαρακτηριστικά:
«Αυτό που πιστεύω ειλικρινά για το ροκ είναι το εξής: πιστεύω ότι αυτό το είδος τής μουσικής είναι δαιμονικό... Οι περισσότεροι ρυθμοί σήμερα πάρθηκαν από το βουντού, από τα ντραμς των βουντού. Αν μελετήσετε τη μουσική από τη σκοπιά του ρυθμού της, όπως το έκανα εγώ, θα δείτε ότι αυτό είναι αλήθεια... πιστεύω ότι αυτό το είδος της μουσικής απομακρύνει τους ανθρώπους από τον Χριστό» (Little Richard, στον Charles White, Τhe Life and Times of Little Richard, σελ. 197)
• Αλλού λέει :
«Το ροκ εν ρολ δεν δοξάζει τον Θεό. Δεν μπορείς να πιεις το ποτήριο του Κυρίου και το ποτήριο των δαιμονίων. Ήμουν ένας από τους πρωτοπόρους αυτής της μουσικής, ένας από τους πρωτεργάτες. Γνωρίζω από ποιους λίθους αποτελείται, επειδή εγώ την έφτιαξα» Little Richard (The Dallas Morning news, Oct. 29, 1978, σελ. 14Α).
• Ο Jerry Lee Lewis, καθυστερούσε την ηχογράφηση του μουσικού κομματιού Great Balls of Fire, γιατί το θεωρούσε διαβολικό. Τελικά, έγινε η ηχογράφηση μετά από πιέσεις τού Phillips και ο Lewis ομολόγησε:
«Έχω τον διάβολο μέσα μου!» Πολλές φορές έλεγε: «Το ροκ εν ρολ θα με στείλει στη κόλαση».
• Ο ομοφυλόφιλος ροκ τραγουδιστής David Bowie διακήρυξε:
«Το ροκ ήταν ανέκαθεν η μουσική του διαβόλου... Πιστεύω ότι το ροκ εν ρολ είναι επικίνδυνο... Αισθάνομαι ότι είμαστε απλώς αγγελιοφόροι ενός πράγματος πιο σκοτεινού από τους εαυτούς μας» (Rolling Stones Μagazine, Feb. 12, 1976.)
• «Η ροκ ασκεί μόνον μια έλξη, μια βάρβαρη έλξη, προς τη σεξουαλική επιθυμία - όχι προς την αγάπη ή τον έρωτα, αλλά προς τη σεξουαλική επιθυμία, υπανάπτυκτη και αυθόρμητη» Alan Bloom (The Closing of the American Μind, Simon & Schuster, 1987 σελ. 73)
• «Οι θαυμαστές του θέλουν να κάνουν το ροκ ελκυστικό, κάνοντάς το να είναι καθώς πρέπει. Αυτό το πράγμα δεν μπορεί να γίνει. Το ροκ είναι ελκυστικό επειδή είναι πρόστυχο,... Το ροκ είναι το ουσιωδέστερο συστατικό της προστυχιάς. Είναι χυδαίο, βαρύ και κακόγουστο» Robert Pattison (Τhe Τriumph of Vulgarity, 1987, preface, σελ. 4).
Υπάρχουν και πολλές άλλες ακόμα τέτοιες δηλώσεις, αλλά ο χώρος δεν θα μας έφτανε. Το ερώτημα είναι: Ποιος θεός έδωσε το ροκ εν ρολ, γενικά, αλλά και στο συγκρότημα PETRA; Πριν απαντήσουμε, ας δούμε αν αυτό που είπε ο Little Richard για τις λατρείες βουντού έχει σχέση με την πραγματικότητα.
Ο Leonard Seidel, ένας διακεκριμένος πιανίστας και λέκτορας για θέματα μουσικής ερεύνησε το θέμα αυτό και λέει ότι είναι ψέμα να λέμε ότι δεν υπάρχει σχέση μεταξύ του ροκ και του βουντού:
«Οι αδιάκοποι ρυθμοί που σφυροκοπούνται επάνω σε κυκλικά κρουστά (από αφρικανικές φυλές) είναι καταλυτικά στοιχεία του blues, του rock' n roll και του heavy metal σήμερα. Είναι εκπληκτικό ότι οι αντιδράσεις που βλέπουμε σε σύγχρονες συναυλίες ροκ είναι η ακριβής αντιγραφή των φαινομένων που συνέβαιναν στους εορτασμούς του Pinkster (γιορτή των μαύρων στη Ν. Υόρκη) ή στο Place Congo (χορός των μαύρων σκλάβων στη Νέα Ορλεάνη) στην προπολεμική περίοδο» (http://www.whidbey.net/dcloud/fbns/isthere.htm).
Ο Leonard Seidel αναφέρεται συχνά στη μελέτη της Maya Deren, η οποία ερεύνησε την ιστορία τής προέλευσης των αφρικανικών φυλετικών θεοτήτων και βουντού στην Αϊτή. Στο βιβλίο της, Divine Horseman — The Living Gods of Haiti, γράφει χαρακτηριστικά:
«Μεταξύ των ατόμων που σχετίζονται με τελετουργικές δραστηριότητες, ο ρόλος τού ατόμου που παίζει τα ντραμς φαίνεται τουλάχιστον ανάλογος με αυτό ενός βιρτουόζου... Το παίξιμο των τελετουργικών ντραμς στην Αϊτή απαιτεί μια πολύ μεγαλύτερη εξάσκηση και εκμάθηση της δεξιοτεχνίας από οποιαδήποτε τελετουργική δραστηριότητα» ( σελ. 233).
Η Deren στο βιβλίο της παρατηρεί ότι οι χορευτές είναι υποχρεωμένοι να χαιρετήσουν το άτομο που παίζει τα ντραμς, πριν ξεκινήσει το επόμενο μέρος τής τελετουργίας. Είναι προφανές ότι, χωρίς τα ντραμς, η τελετουργία δεν μπορεί να προχωρήσει. Τι χτυπητή ομοιότητα με τα μοντέρνα ροκ συγκροτήματα! Τα ντραμς είναι πάντα στο κέντρο της σκηνής, συνήθως υπερυψωμένα, πίσω από τον κύριο τραγουδιστή. Χωρίς το άτομο που παίζει τα ντραμς (ή σε πολλές περιπτώσεις τον κιθαρίστα που παίζει τη μπάσα κιθάρα), το ροκ συγκρότημα παύει να υπάρχει. Η Deren γράφει:
«Το βάρος της ενοποίησης εκείνων που συμμετέχουν σε μια ομοιογενή ομάδα πέφτει επάνω στο άτομο που παίζει τα ντραμς. Ο παλμός είναι εκείνος που πετυχαίνει τη σύντηξη των πενήντα ή περισσότερων ατόμων σε ένα σώμα, κάνοντάς τους να κινούνται σαν ένας άνθρωπος, σαν να είχαν δεθεί όλα αυτά τα κορμιά με το νήμα ενός μοναδικού παλμού, ενός παλμού που χτυπάει... προκαλώντας το σώμα να κουνηθεί με κυματοειδείς κινήσεις που αρχίζουν από τους ώμους, κατεβαίνουν στην πλάτη, στη μέση και τα πόδια» (Divine Horseman — The Living Gods of Ηaiti, σελ. 235)
Ο Leonard Seidel λέει ότι αυτή η περιγραφή είναι ένας αξιοσημείωτος παραλληλισμός με αυτό που συμβαίνει στις συναυλίες του μοντέρνου ροκ. Αρκεί σε κάποιον να δει μια βιντεοσκόπηση του ακροατηρίου για να πεισθεί. Οι πράξεις των ακροατών θα έδιναν την εντύπωση στον παρατηρητή ότι ένα είδος κατάληψης έχει λάβει χώρα. Είναι τα ντραμς και ο παλμός των ντραμς αυτός καθ' αυτός που είναι η ιερή μουσική (Divine Horseman- The Living Gods of Haiti, σελ. 244-246).
Η Pearl Primus, διακεκριμένη για την ειδίκευσή της επάνω στους χορούς βουντού, είπε:
«Ο ντραμίστας παίζει αδιάκοπα έναν τρομακτικά δυνατό ρυθμό και παλμό, ο οποίος πολύ εύκολα κάνει κατάληψη των ευαίσθητων πτυχών των λατρευτών. Οι παρατηρητές λένε ότι τα ίδια τα ντραμς είναι ικανά να μεταφέρουν ένα άτομο από ένα μέρος σ' ένα άλλο μέρος που είναι εύκολο για τη θεότητα (loa) να κάνει κατάληψη των σωμάτων — αφού το ανυπεράσπιστο άτομο σφυροκοπείται από κάθε χτύπημα, καθώς ο ντραμίστας μεταφέρει το παλμό τής θεότητας (loa) μέσα στο κεφάλι του: Το άτομο υποτάσσεται με κάθε τονισμένο παλμό σαν να πέφτει επάνω στο κρανίο του η μπαγκέτα των ντραμς. Αναπηδάει σε όλο τον χώρο, αρπάζοντας τυφλά τα τεντωμένα χέρια που προσπαθούν να τον κρατήσουν» (Διάλεξη, Mount Holyοκe College, Holyοκe, Massachusetts, Mary Ε .WοοΙey Ηall,1953)
«Το να υποστηρίξει κανείς ότι οι μόνες ρίζες τού ροκ είναι η αφρικανική μουσική των τελετουργιών βου-ντού είναι παραπλανητικό και λιγότερο από τίμιο. Μια προσεκτική μελέτη τής ροκ μουσικής θα μας αποκαλύψει ότι είναι κάτι πιο πολύπλοκο απ' αυτό. Εντούτοις, το να αρνηθεί κανείς ότι υπάρχει έστω και κάποια σχέση με τις τελετουργίες τού παγανισμού και του βουντού είναι και αυτό παραπλανητικό και ανέντιμο. Δεν μπορούμε να αποδείξουμε τελείως ότι ένα στυλ ρυθμού ή παλμού είναι κακό. Αυτό όμως που είναι σίγουρο και πολύ σημαντικό είναι η ιστορική απόδειξη ότι η δαιμονική δραστηριότητα έχει παρατηρηθεί σε σχέση με τελετές όπου τα ντραμς και ο παλμικός ρυθμός είχαν πρωταρχική θέση» (Leonard Seidel, Face the Μυsic (Contemporary Church Music on Trial, 1988, σελ. 34-42).
Η σχέση μεταξύ ροκ και βουντού έχει επισημανθεί επίσης και από άπιστους μουσικούς. Ο Ρόκι (Kwasi Dzidzornu ), ντραμίστας των Rolling Stones συνάντησε τον Jimi Hendrix στο Λονδίνο και του είπε ότι η μουσική του έχει συγγένεια με τη μουσική βουντού. Ακούστε τι αναφέρεται στη βιογραφία του Jimi Hendrix :
«Ο πατέρας τού Roki ήταν ιερέας και αρχηγός των ατόμων που παίζουν ντραμς σ' ένα χωριό στη Γκάνα, στη Δυτική Αφρική. Ένα από τα πρώτα πράγματα που ρώτησε ο Roki στον Jimi ήταν από πού είχε πάρει αυτό τον ρυθμό βουντού. Ο Roki τού εξήγησε ότι πολλούς από τους ρυθμούς που παίζει ο Jimi στην κιθάρα του ήσαν οι ίδιοι ρυθμοί που έπαιζε και ο πατέρας του σε τελετές βουντού. Ο τρόπος με τον οποίο ο Jimi χόρευε στους ρυθμούς τής κιθάρας του θύμιζε στον Roki τελετουργικούς χορούς στους ρυθμούς που ο πατέρας του έπαιζε στον Οξούν, τον θεό τής βροντής και του κεραυνού. Η λειτουργία ονομαζόταν βουντουσί» (David Henderson, 'Scuse Me While I Κiss the Sky, σελ. 250-251).
Απ' όσα μέχρι τώρα παραθέσαμε γίνεται φανερό ότι ο «θεός» που έδωσε το ροκ εν ρολ στην ανθρωπότητα και κατ' επέκταση και στους PETRA, που ισχυρίζονται ότι «ο Θεός σού έδωσε το ροκ εν ρολ», αλλά και σε άλλα τέτοιου είδους συγκροτήματα, δεν έχει καμία σχέση με τον Θεό τού Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ, τον Άγιο Θεό τής Βίβλου. Αλλά είναι προφανώς ο εχθρός τού ανθρώπου, ο διάβολος, που είναι πίσω από την εφεύρεση αυτού του στυλ τής μουσικής και που σκοπός του είναι η καταστροφή του ανθρώπου. Ο διάβολος καθόρισε τους κανόνες αυτής της μουσικής, γνωρίζοντας τις επιρροές που θα είχε επάνω στους ανθρώπους. Μια απλή ματιά στη ζωή των αστέρων τής ροκ μουσικής μάς δείχνει πόσο καταστροφική ήταν η επιρροή τής μουσική αυτής επάνω τους (βλ. το βιβλίο του Gary Herman Ροκ Βαβυλώνα, Νέα Σύνορα-Λιβάνη).
Γίνεται δε φανερό ότι, ο απ' αρχής ανθρωποκτόνος διάβολος είναι εκείνος ο οποίος έσπρωξε τους αστέρες τής ροκ (α) στον αλκοολισμό (Eric Burdon, Bon Scott, Janis Joplin, Jerry Lee Lewis, Jim Morrison, Alice Cooper, Jimi Hendrix και πολλούς άλλους), (β) στα ναρκωτικά (Mick Jagger, Keith Richard, Jimi Hendrix, Brian Jones, Bob Marley Lou Reed, Sid Vicious και πολλούς άλλους), (γ) στη σεξουαλική διαστροφή (Mick Jagger, David Bowie, Klaus Nomi, Simons και πολλούς άλλους) (δ) στην αυτοκαταστροφή και την αυτοκτονία (Kurt Cobain, Pete Ham, Danny Rapp, Rony Storme, Sid Vicious...). Ο μέσος όρος ηλικίας των ατόμων αυτής της κατηγορίας που πέθαναν είναι περίπου 30 ετών. Υπήρχαν βέβαια και παλαιότεροι κλασικοί μουσικοί, οι οποίοι είχαν μια άσωτη ζωή, αλλά προσπαθούσαν να την κρύψουν και όχι να τη διαφημίσουν. Δεν πρόβαλλαν, όμως, τη ζωή τους, ώστε να γίνεται παράδειγμα και στους άλλους. Τον Ιούλιο του 1966, ο καλλιτέχνης της φολκ Donovan (πλήρες όνομα Donovan Leitch, ο οποίος κάποτε ανακηρύχτηκε ο Bob Dylan της Βρετανίας) καταδικάστηκε να καταβάλει πρόστιμο διακοσίων πενήντα λιρών για κατοχή μαριχουάνας. Ο δικαστής του είπε: «Θα ήθελα να έχετε στο νου σας ότι έχετε μεγάλη επιρροή στους νεαρούς κι αυτό σας επιφορτίζει με την ευθύνη να συγκρατείτε τον εαυτό σας» (Ροκ Βαβυλώνα, Gary Herman, σελ. 56).
Από τρεις βαρυσήμαντες περιοχές, λοιπόν: Την Ιστορία τις μελέτες των ειδικών και τις μαρτυρίες αυτών των ίδιων των πρωτεργατών τής μουσικής ροκ, μας έρχονται πληροφορίες και μας πείθουν για το ποιο ήταν το πνεύμα εκείνο που ενέπνευσε τους κανόνες τής ροκ.
Είναι, επίσης, φανερό απ' όσα είπαμε μέχρι τώρα ότι, δεν έχουν σχέση τα λόγια των τραγουδιών για την κακή επιρροή της μουσικής. Φανταστείτε τώρα τι αποτέλεσμα μπορεί να έχει αυτή η μουσική αν προστεθούν και λόγια, κινήσεις και χειρονομίες, που προτρέπουν στη βία, στο σεξ, στα ναρκωτικά, στον σατανισμό; Και η ροκ μουσική, από τη γένεσή της κιόλας, διοχετεύει αυτές τις έννοιες, γιατί η μουσική αυτή ταιριάζει σε τέτοιου είδους ιδέες. Η ροκ μουσική είναι η κατάλληλη γλώσσα για τη διακίνηση μηνυμάτων βίας, σεξ, επανάστασης, αναρχίας, ναρκωτικών... Στον βωμό αυτής της μουσικής έχουν πεθάνει δεκάδες ροκ μουσικοί (από τη διεστραμμένη ζωή στην οποία η μουσική αυτή τους οδήγησε) και έχουν παρασυρθεί εκατομμύρια νέοι στα ναρκωτικά ή έχουν εισαχθεί στον κόσμο της λευκής και της μαύρης μαγείας ή έχουν διαπράξει τις μεγαλύτερες σεξουαλικές διαστροφές ή και όλα αυτά μαζί. Πόσες ζωές κατεστραμμένες εξαιτίας του ροκ!...
Μερικοί νέοι, και μεγαλύτεροι, επιμένουν να πιστεύουν ότι αυτή η μουσική μπορεί να χρησιμοποιηθεί και στη λατρεία τού Θεού και σαν εργαλείο για τον ευαγγελισμό των νέων, αν εκχριστιανιστεί, δηλαδή αν μπουν χριστιανικά λόγια. Αποδέχονται, λοιπόν, ότι η ροκ είναι ουδέτερη και ότι απλώς τα λόγια θα την κάνουν να είναι Χριστιανική ή όχι. Αυτή, όμως, η αντίληψη, μετά απ' όσα είπαμε, δεν στέκει.
Ο Derek Taylor, πρώην μάνατζερ των Beatles είπε γι' αυτούς:
«Είναι εντελώς αντίχριστοι. Θέλω να πω κι εγώ είμαι αντίχριστος, αλλά εκείνοι είναι τόσο αντίχριστοι που με σοκάρουν, πράγμα που δύσκολα μπορεί να γίνει» (Saturday Evening Post, August 8,1964). Το 1966, ο John Lenon είπε στη δημοσιογράφο Maureen Cleave της Evening Standard του Λονδίνου:
«Ο χριστιανισμός θα εξαφανιστεί, θα χαθεί, θα συρρικνωθεί. Δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογήσω γι' αυτό. Έχω δίκαιο, και το μέλλον θα το αποδείξει. Οι Beatles είναι πιο δημοφιλείς από τον Ιησού σήμερα. Λεν ξέρω ποιος θα φύγει πρώτος: το rock'n roll ή ο χριστιανισμός».
Όπως βλέπουμε, ο Lenon, που ο μάνατζερ του τον ονόμασε αντίχριστο, αντιπαραθέτει ξεκάθαρα το ροκ απέναντι στον Χριστιανισμό σαν δύο πράγματα αντίθετα το ένα με το άλλο. Αυτή και μόνον η απόδειξη θα έφτανε για να μη πει κανείς τίποτε περισσότερο. Χρειαζόμαστε, μήπως, κι άλλες αποδείξεις; Τέτοιες ασφαλώς υπάρχουν, και μάλιστα πάρα πολλές.
Εντούτοις, υπάρχουν Χριστιανοί που προσπαθούν να παντρέψουν τη ροκ με το Ευαγγέλιο. Το ροκ δεν εξαγνίζεται. Ακούστε τι λέει η Lita Ford στη Los Angels Times, 1988:
«Άκου, το ροκ εν ρολ δεν είναι εκκλησία. Είναι μια βρόμικη δουλειά. Πρέπει να είσαι κι εσύ βρόμικος. Αν είσαι «καλούλης, καλούλης» δεν μπορείς να το τραγουδήσεις ούτε να το παίξεις».
Οι άνθρωποι της κοσμικής ροκ θεωρούν τη μουσική τους διαβολική (Little Richard, David Bowie, κ. ά.), αλλά και ασυμβίβαστη με το Ευαγγέλιο. Και όμως, υπάρχουν σήμερα Χριστιανοί που υποστηρίζουν ακριβώς το αντίθετο! Και μας προσφέρουν... «χριστιανικό» ροκ !!!
Οι ίδιοι οι κοσμικοί ροκ τραγουδιστές, η επιστήμη, η Ιστορία και τα θύματα της ροκ μουσικής μάς διδάσκουν ότι αυτός που έδωσε το ροκ στην ανθρωπότητα δεν είναι ο Θεός που λατρεύουμε, αλλά —όπως καθαρά είδαμε—ο εχθρός των ψυχών μας, ο διάβολος. Και εφόσον είναι έτσι, πώς μπορούμε να λατρεύουμε τον Θεό με ροκ εν ρολ; Πρέπει, λοιπόν, ο Χριστιανός «να διακρίνει τα διαφέροντα» και να πάρει θέση. Δεν είναι όλα για κατανάλωση. Δεν δεχόμαστε αβασάνιστα ακόμα κι εκείνο που έχει την ετικέτα «Χριστιανικό». Διαβάζουμε στην Α' Θεσσαλονικείς 5/21:
«Όλα να τα δοκιμάζετε (να τα εξετάζετε), το καλό να κατέχετε. Από κάθε είδους κακό να απέχετε». Μας προτρέπει ο Θεός όχι να τα δοκιμάζουμε με την έννοια να τα πράττουμε, αλλά να τα περνάμε όλα από τη δοκιμασία τής εξέτασης του λόγου τού Θεού, ώστε να δούμε αν αντέχουν σ' αυτή την εξέταση. Στην Α' Ιωάννη 4/1 ακούμε τα λόγια:
«Αγαπητοί, μη πιστεύετε σε κάθε πνεύμα, αλλά δοκιμάζετε τα πνεύματα αν είναι από τον Θεό».
Αν μ' αυτό τον τρόπο εξετάζουμε τα πράγματα, είναι σίγουρο ότι ο Θεός θα μας φυλάξει από κακοτοπιές και θα μας χαρίσει μια ευλογημένη και πλούσια πνευματική ζωή για τη δόξα Του.
Κώστας Παναγιωτίδης
Νοσηλευτής - Εκπαιδευτικός
Περιστέρι Αττικής
Πηγή: http://www.oikogeneia.org/Rock_music_2.htm
Βιβλιογραφία
1. Gary Herman, Ροκ Βαβυλώνα, εκδ. Νέα Σύνορα-Λιβάνη
2. Charles White, The Life and Times of Little Richard. Editions: Paperback (Pocket Books, September 1, 1985),
3. The Dallas Morning news, Oct. 29, 1978
4. Rolling Stones Μagazine, Feb. 12, 1976.
5. Simon & Schuster, The Closing of the American Μind, 1987
6. Τhe triumph of Vulgarity, 1987
7. Maya Deren, Divine Horseman--The Living Gods of Haiti, New Paltz: McPherson & Co., 1953,
8. Διάλεξη, Mount Holyοκe College, Holyοκe, Massachusetts, Mary Ε .WοοΙey Ηall,1953
9. Leonard J. Seidel, Face the Music: Contemporary Church Music on Trial, 1988,
10. David Henderson, “'Scuse Me While I Κiss the Sky”
11. Saturday Evening Post, August 8,1964
