Βαρνάβας (περίπου 100 μ.Χ.)

Ορισμένοι μελετητές έχουν την γνώμη ότι πρόκειται για τον Βαρνάβα της Καινής Διαθήκης, ενώ άλλοι το αμφισβητούν.. Έγραψε την επιστολή ανάμεσα στα χρόνια 90 - 120 μ.Χ. Διαπραγματεύεται τον κίνδυνο της ολισθήσεως της Εκκλησίας στον Ιουδαϊσμό. Μεταξύ άλλων, διαβάζουμε:

V.4: «Ο Κύριος είναι Κύριος του κόσμου όλου κι όμως δέχθηκε να πάθη τη σωτηρία των ψυχών μας. Είχε πει σ’ αυτόν ο Θεός από καταβολής κόσμου, Ποιήσωμεν άνθρωπον κατ’ εικόνα ημών και καθ’ ομοίωσιν ημετέραν. Πως λοιπόν, δέχθηκε να πάθη στα χέρια του πλάσματός του; Μάθετέ το. Οι προφήται που έπαιρναν απ’ αυτόν τη χάρι, γι’ αυτόν προφήτεψαν. Κι αυτός υπέμεινε το πάθος και εφανερώθη εν σαρκί, διότι έτσι έπρεπε να γίνη για να καταργήσει τον θάνατον και να δείξη την εκ νεκρών ανάσταση....

Διότι αν δεν ερχόταν εν σαρκί, πώς θα τον έβλεπαν οι άνθρωποι για να σωθούν, που δεν μπορούν να ιδούν κατάματα τον ήλιο, έργο των χειρών του, τον ήλιο που είναι πρόσκαιρος και τους θαμπώνει τόσο; ....»

πηγή: http://www.christianity.gr/?module=article&art_id=2482

Ιγνάτιος (67 - 110) Επίσκοπος Αντιοχείας στη Συρία

Μαρτύρησε επί Τραϊανού και ρίχθηκε στα θηρία με χαρακτηριστική χαρά και αγαλλίαση.

Υπάρχει μια ανεπιβεβαίωτη παράδοση ότι αυτός ήταν το «παιδίον» που πήρε ο Ιησούς στην αγκαλιά του, για να διδάξει τους μαθητές του το μάθημα της ταπεινοφροσύνης. Γι’ αυτό ονομάζεται και «Ιγνάτιος ο και Θεοφόρος»

Στην προς Μαγνησιείς επιστολή, μεταξύ άλλων, διαβάζουμε: IV.1 «Πρέπει λοιπόν, να μη λεγόμαστε μόνο Χριστιανοί, αλλά και να είμαστε. ...»

ΧΙΙΙ.1. «Ας φροντίζετε, λοιπόν, να στερεώνεστε στα δόγματα του Κυρίου και των αποστόλων ώστε πάντα όσα ποιείτε, να κατευοδωθήτε σαρκικά και σωματικά, με πίστι και αγάπη, μέσα στον Υιό και τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα, στην αρχή και στο τέλος. ....» Στην προς Τραλλιανούς επιστολή, μεταξύ άλλων διαβάζουμε:

Χ.1 «Αν, καθώς λέγουν μερικοί άθεοι και άπιστοι, ο Χριστός έπαθε φαινομενικά, ενώ οι ίδιοι φαινομενικά βλέπουν τα πράγματα, εγώ τότε γιατί είμαι δεμένος και γιατί εύχομαι να αντιμετωπίσω τα θηρία; Δωρεάν λοιπόν, πεθαίνω και βγάζω ψεύτη τον Κύριο;»

Στην προς Ρωμαίους επιστολή, μεταξύ άλλων διαβάζουμε: ΙΙΙ.3. «Ο χριστιανισμός δεν είναι επιφάνεια, αλλά κάτι το πολύ βαθύ, που υπάρχει μόνο όταν μισείται από τον κόσμο.» V.1 «Στον δρόμο από τη Συρία έως τη Ρώμη, είμαι ήδη σε πόλεμο με τα θηρία, διαβαίνοντας γη και θάλασσες, νύχτα και ημέρα, δεμένος ανάμεσα σε δέκα λεοπαρδάλεις, - εννοώ το στρατιωτικό απόσπασμα που με φέρνει αυτού - .... 2 Επιθυμώ διακαώς τα θηρία που με περιμένουν στο στάδιο κι εύχομαι να μη διστάσουν καθόλου να ριχθούν επάνω μου. Θα τα καλοπιάσω να με κατασπαράξουν ευθύς κι όχι να δειλιάσουν όπως συνέβηκε σε ορισμένους μάρτυρες που δεν τους άγγιξαν καν. Και αν αυτά δεν θελήσουν, εγώ θα τα βιάσω. Συγχωράτε με, τι με συμφέρει εγώ το ξέρω καλά.»

Στην προς Φιλιππησίους επιστολή, μεταξύ άλλων διαβάζουμε: ΙΙΙ.2 «Ούτε εγώ ούτε άλλος σαν εμένα μπορεί να συγκριθεί στη σοφία με τον μακάριο και ένδοξο Παύλο, που ήλθε στον τόπο σας παλαιότερα ο ίδιος και δίδαξε με ακρίβεια και βεβαιότητα τον λόγο της αληθείας και κατόπιν όντας μακριά σας έγραψε σε σας επιστολές. Σ’ αυτές αν εγκύπτετε θα μπορείτε να οικοδομήσθε στην πίστη που σας δόθηκε.»

πηγή: http://www.christianity.gr/?module=article&art_id=2489

Κλήμης (+101 μ.Χ.) Επίσκοπος Ρώμης 91-100.

Ο Ωριγένης τον ταυτίζει με τον Κλήμη που αναφέρεται στην προς Φιλιππησίους δ’3. Λέγεται ότι καταδικάστηκε σε καταναγκαστική δουλεία στα μεταλλεία και ότι μαρτύρησε κατά τον 3ο χρόνο του Τραϊανού.

Έγραψε γύρω στο 95 την Α’ επιστολή προς Κορινθίους με αφορμή ορισμένων νέων με κοσμικό φρόνημα που επαναστάτησαν εναντίον των επισκόπων. Είναι το αρχαιότερο Χριστιανικό κείμενο που έχουμε στα χέρια μας, μετά τα γραπτά της Καινής Διαθήκης. Η Β’ επιστολή γενικά θεωρείται ψευδεπίγραφη, και μάλιστα υποστηρίζει σφόδρα την αγαμία του κλήρου, και προσπαθεί να πείσει ότι και ο λαός πρέπει να μένει άγαμος. Μάλιστα λέει ότι ο Κύριος θα έλθει όταν παύσουν οι συζυγικές σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων.

Μεταξύ άλλων, στην Α’ επιστολή προς Κορινθίους, διαβάζουμε: LII.1 «Χωρίς ανάγκη από τίποτε είναι ο Δεσπότης των όλων, αδελφοί. Τίποτε άλλο δεν χρειάζεται παρά να εξομολογούμαστε σ’ αυτόν. Έτσι λέγει ο εκλεκτός Δαυίδ. Εξομολογήσομαι τω Κυρίω και αρέσει αυτώ υπέρ μόσχον νέον κέρατα εκφέροντα και οπλάς. ...» LXI.3

«Σε σένα που είσαι ο μόνος δυνατός να τα κάμης αυτά και περισσότερα αγαθά απέναντί μας, εξομολογούμαστε δια του αρχιερέως και προστάτου των ψυχών μας Ιησού Χριστού, διά του οποίου είναι σε σένα η δόξα και η μεγαλωσύνη και τώρα και σε γενεές γενεών και στους αιώνες των αιώνων, Αμήν.» 

πηγή: http://www.christianity.gr/?module=article&art_id=2483