Πιστεύουμε ότι ήταν λάθος αυτή η εξουδετέρωση της
ύπαρξης των Ιουδαίων Χριστιανών. Κάθε δέντρο, όταν κόβεται από τη ρίζα
του, αρχίζει να μαραίνεται. Έτσι συνέβηκε με τις Εκκλησίες των Εθνικών.
Μπορεί να υπήρχαν πάντοτε οι ιουδαΐζοντες Χριστιανοί με τους οποίους
έκανε τόσες μάχες ο απόστολος Παύλος και τους καταδίκασε η πρώτη
χριστιανική Σύνοδος στην Ιερουσαλήμ, αλλά αυτό δε δικαιολογεί το γεγονός
ότι οι υπόλοιποι Χριστιανοί από τα Έθνη θεωρούσαν όλους τους Εβραίους
Χριστιανούς συλλήβδην ως ιουδαΐζοντες. Στην Αγία Γραφή αναφέρεται ότι
δεν είναι αμαρτία η μη τήρηση του Μωσαϊκού Νόμου από τους Χριστιανούς
Εθνικούς, πουθενά όμως δεν αναφέρει ότι είναι αμαρτία η τήρηση του Νόμου από τους Εβραίους Χριστιανούς ή από οποιονδήποτε άλλον.
Ο ίδιος ο Κύριος είπε ότι δεν ήρθε, για να καταργήσει το Νόμο, αλλά να
τον συμπληρώσει ή εκπληρώσει (αρχαίο κείμενο: πληρώσαι) και να τον
γράψει στις καρδιές των ανθρώπων. Αν η παρουσία των Ιουδαίων Χριστιανών
ήταν αισθητή μέσα στη Χριστιανική Εκκλησία διαμέσου των αιώνων, τότε
πολλές αιρέσεις, δογματικές και θεολογικές πλάνες, και παρεξηγήσεις που
υπεισήλθαν στη χριστιανική διδασκαλία, δεν θα μπορούσαν να ριζώσουν.
Βρίσκονται “υπό νόμον” όχι όσοι τηρούν τις διατάξεις του, αλλά όσοι
νομίζουν ότι δικαιώνονται απέναντι στο Θεό με την τήρηση των εντολών του
και όχι με το εξιλαστήριο έργο του Ιησού Χριστού κατά χάρη μέσω της
πίστης σ’ Εκείνον.
Οι περισσότερες
Οικουμενικές Σύνοδοι που έγιναν είχαν σκοπό να καθορίσουν την τριαδική
φύση του Θεού καθώς επίσης τη φύση τού Ιησού Χριστού στη σχέση
ανθρώπινη-θεϊκή του φύση. Οι Εβραίοι δεν είχαν τέτοιου είδους ανησυχίες.
Αυτοί ήταν περισσότερο πρακτικοί στη νοοτροπία τους. Αυτό που τους
ενδιέφερε ήταν να εφαρμόζουν τις αποκεκαλυμμένες εντολές του Θεού. Το
βλέπουμε στο Δευτερονόμιο 29:29: «Τα κρυμμένα πράγματα ανήκουν στον
Κύριο το Θεό μας. Τα αποκαλυμμένα όμως σε μας και στα παιδιά μας
παντοτινά, για να εκτελούμε όλα τα λόγια αυτού του Νόμου». Η Εκκλησία
διαμέσου των αιώνων φθάρηκε μέσα σε απέραντες λογομαχίες και πικρές
φιλονικίες, που μόνο κακό, απέραντο μίσος, διωγμούς και φόνους επέφεραν
στις σχέσεις μεταξύ των Χριστιανών, εξαιτίας των αιρέσεων που όλες
βασίζονταν στην ελληνική φιλοσοφία. Γιατί με τις προϋποθέσεις της
ελληνικής φιλοσοφίας προσπαθούσαν διάφοροι Χριστιανοί να εξηγήσουν τη
φύση του Θεού κλπ. Οι Ιουδαίοι Χριστιανοί θα μπορούσαν να στρέψουν την
προσοχή των εθνικών αδελφών τους σε πιο οικοδομητικά και σημαντικά
πράγματα που o Θεός μάς αποκάλυψε στη Βίβλο, αποφεύγοντας να διερευνούμε
ό,τι ο Θεός δεν αποκαλύπτει. Επίσης βλέπουμε ότι στη θρησκευτική ζωή
εντός του Ιουδαϊσμού υπήρχαν διάφορες αιρέσεις – όπως Φαρισαίοι,
Σαδδουκαίοι, Εσσαίοι – οι οποίες έδειχναν ανοχή μεταξύ τους. Ποτέ η μία
ιουδαϊκή αίρεση δεν προκάλεσε διωγμό στην άλλη. Εκτός από το διωγμό που
επέφεραν στη λεγόμενη “αίρεση των Ναζωραίων”, δηλαδή τους Χριστιανούς,
γιατί οι τελευταίοι κατηγορούσαν τους άλλους ότι σκότωσαν το Μεσσία.
Αλλά και στο διωγμό κατά των Χριστιανών Εβραίων σπάνια ο διωγμός έφτανε
στο σημείο να σκοτωθεί ο διωκόμενος, όπως συνέβη με τον πρωτομάρτυρα
Στέφανο.
Οι Εκκλησίες των Εθνικών, αντίθετα, στους διωγμούς τους κατά των
αιρετικών – αληθινών ή όχι – και των Εβραίων σκότωσαν χιλιάδες από
αυτούς, πράγμα αντίθετο με το πνεύμα του Χριστού. Το σχετικά ανεκτικό
θρησκευτικό πνεύμα των Ιουδαίων θα μπορούσαν να μεταδώσουν οι Χριστιανοί
Εβραίοι στους Εθνικούς αδελφούς τους.
Κάτι
άλλο που θα είχε αποφευχθεί είναι η εικονολατρία, η Μαριολατρία και η
Αγιολατρία. Από τους Πατέρες της Εκκλησίας που αντιστάθηκαν σθεναρά
ενάντια σ’ αυτές τις ειδωλολατρικές πλάνες ήταν ο Επιφάνιος Σαλαμίνας
Κύπρου (310/320-402 μ.Χ.), ο οποίος ήταν Εβραίος. Γι’ αυτόν έγραψε ο
Παν. Χρήστου στην Πατρολογία του τόμος Δ΄ σελ. 505: «Εκείνο που ήθελε
πάση θυσία να επιτύχει ο Επιφάνιος διά των συγγραμμάτων αυτής της
κατηγορίας ήταν η διαφύλαξη της χριστιανικής πίστης, όπως είχε
διατυπωθεί από την αρχή μέχρι των ημερών του από τους προφήτες, τους
αποστόλους και τους Πατέρες. Δεν είχε καμιά εκτίμηση προς την ελληνική
σοφία αυτός ο πιθανώς Σημίτης Παλαιστίνιος (στην αρχή του κεφαλαίου του
για τον Επιφάνιο αναφέρει ότι πιθανώς προερχόταν από Εβραίους
Χριστιανούς γονείς) και στο σημείο αυτό βαδίζει στα ίχνη των παλιών
αιρεσιολόγων. Οι αιρέσεις, όπως έλεγαν κι εκείνοι, έχουν τη ρίζα τους
στην ελληνική φιλοσοφία, αλλά και κάπου αλλού, στον Ωριγένη δηλαδή, ο
οποίος στηρίχτηκε στην ελληνική σκέψη... Μόνο λοιπόν θεμέλιο της
χριστιανικής πίστεως είναι η Αγία Γραφή σε συνδυασμό με την παράδοση της
Εκκλησίας, εφόσον ο Θεός έχει αποκαλυφθεί σ’ εμάς όχι μόνο στη Γραφή,
αλλά και μέσα στην Εκκλησία. “Τα μεν εν Γραφαίς τα δε εν παραδόσεσι
παρέδωκαν ημίν οι άγιοι Απόστολοι”». Βεβαίως όταν μιλά περί Παραδόσεως ο
Επιφάνιος εννοεί την Αποστολική Παράδοση, όχι την Εκκλησιαστική που σε
πολλά μέρη της αποτελεί αχαλίνωτη φαντασία. Ο Επιφάνιος, που υπήρξε
επίσκοπος Κύπρου, προς το τέλος της ζωής του έκανε μία Διαθήκη όπου
όρκισε τους πιστούς της εκκλησίας του να μη δεχτούν ποτέ εικόνες στους
ναούς και τα κοιμητήρια. Αναθεματίζονται όσοι παραβούν την προτροπή του.
Γι’ αυτό και για αρκετούς αιώνες κατόπιν, οι εκκλησίες της Κύπρου δεν
είχαν εικόνες στους ναούς τους.
Αν σε κάτι
δεν περιέπεσαν ποτέ πια οι Ιουδαίοι μετά την επιστροφή τους από την
αιχμαλωσία της Βαβυλώνας, αυτό ήταν η ειδωλολατρία. Οι
Ιουδαιοχριστιανοί, αν συνέχιζαν να υπάρχουν ως ιδιαίτερος κλάδος της
Εκκλησίας με βαρύνουσα γνώμη, δε θα συμφωνούσαν ποτέ με την
Εικονολατρία, τη Μαριολατρία και την Αγιολατρία, που είναι ειδωλολατρία,
όπως και ο Επιφάνιος. Δυστυχώς και ο ίδιος ο Επιφάνιος, παρόλον ότι
ήταν εβραϊκής καταγωγής, ήταν κι αυτός επηρεασμένος από τον
αντισημιτισμό της Εκκλησίας, ώστε στο βιβλίο του “Πανάριον”, όπου
ασχολείται με όλες τις γνωστές αιρέσεις της εποχής του, γράφει ένα
κεφάλαιο “Κατά Ναζαρηνών”, όπου καταδίκαζε τους Εβραίους Χριστιανούς,
μόνο και μόνο επειδή τηρούσαν το Νόμο.
Πηγή: Παλαιά και Σύγχρονα Εβραϊκά Χριστιανικά Κινήματα
Πηγή: Παλαιά και Σύγχρονα Εβραϊκά Χριστιανικά Κινήματα