"ΠΕΡΙ ΑΔΟΥ"

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΗ ΠΡΑΓΜΑΤΕΙΑ ΤΟΥ ΙΩΣΗΠΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ
(Μετάφραση εκ του Αγγλικού βιβλίου "The Complete Works of Josephus")

1.    Τώρα σχετικά με τον Άδη, όπου κρατούνται οι ψυχές των δικαίων και των αδίκων, είναι απαραίτητο να μιλήσουμε γι' αυτόν. Ο Άδης είναι ένας τόπος, στον κόσμο, που δεν έχει αποπερατωθεί κανονικά. Είναι μία υπόγεια περιοχή, όπου το φως αυτού του κόσμου δεν φέγγει και γι' αυτό το λόγο υπάρχει εκεί ένα μόνιμο σκοτάδι. Αυτή η περιοχή έχει παραχωρηθεί σαν ένας μέρος φύλαξης των ψυχών, στις οποίες έχουν ανατεθεί άγγελοι να τις φυλάττουν, και οι οποίοι αποδίδουν σε αυτές προσωρινές κολάσεις (τιμωρίες), σύμφωνα με τη ζωή και τα έργα του καθενός.
2.    Σ' αυτή τη περιοχή υπάρχει ένα ορισμένο μέρος που έχει ξεχωριστεί ιδιαίτερα, σαν μία λίμνη άσβεστου πυρός, μέσα στην οποία υποθέτουμε ότι κανείς μέχρι τώρα δεν έχει ριφθεί. Αλλά είναι ετοιμασμένη για μία ημέρα προκαθορισμένη από τον Θεό, κατά την οποία μία δίκαιη κρίση θα γίνει για όλους τους ανθρώπους. Όταν οι ασεβείς και εκείνοι που υπήρξαν ανυπάκουοι στον Θεό, και έδωσαν τιμή σε τέτοια είδωλα όπως αυτά που είναι μάταια έργα χειρών ανθρώπων, σαν να ήταν ο Θεός, θα καταδικαστούν σε αυτήν την αιώνια κόλαση (τιμωρία), γιατί έγιναν αίτιοι μολυσμάτων. Ενώ οι δίκαιοι θα αποκτήσουν μίαν άφθαρτη και αναλλοίωτη βασιλεία. Αυτοί (οι δίκαιοι) είναι τώρα περιορισμένοι στον Άδη, αλλά όχι στο ίδιο μέρος όπου είναι οι ασεβείς.
3.    Γιατί υπάρχει μία κάθοδος σε αυτόν τον τόπο (στον Άδη), στη πύλη του οποίου, πιστεύουμε ότι στέκεται ένας αρχάγγελος με ένα στράτευμα, και από την οποία πύλη , αυτοί που περνούν και οδηγούνται προς τα κάτω, από τους αγγέλους που είναι υπεύθυνοι για τις ψυχές, δεν πηγαίνουν όλοι προς την ίδια κατεύθυνση. Αλλά οι δίκαιοι οδηγούνται προς τα δεξιά , με ύμνους, που ψάλλονται από τους αγγέλους, οι οποίοι είναι υπεύθυνοι γι' αυτό το μέρος, σε μία περιοχή φωτός , στην οποία κατοικούν οι δίκαιοι από καταβολής κόσμου. Εκεί δεν στενοχωρούνται από ανάγκες, αλλά απολαμβάνουν μόνιμα την ευημερία των αγαθών πραγμάτων που βλέπουν, και χαίρονται με τη προσμονή εκείνων των νέων απολαύσεων, οι οποίες θα είναι παράξενες για τον καθένα τους, εκτιμώντας εκείνα τα πράγματα που είναι πέρα από εκείνα που εμείς έχουμε εδώ (στη γη). Εκεί δεν υπάρχει μόχθος, θερμός καύσωνας, διαπεραστικό ψύχος, ούτε αγκάθια. Αλλά η επιδοκιμασία των πατέρων (πατριαρχών) και των δικαίων, τους οποίους πάντα βλέπουν να τους χαμογελούν, ενώ περιμένουν για εκείνη την ανάπαυση και την αιώνια νέα ζωή στον Ουρανό, η οποία πρόκειται να διαδεχτεί αυτή τη περιοχή. Αυτή τη περιοχή την αποκαλούμε Ο Κόλπος του Αβραάμ.
4.    Αλλά ως προς τους ασεβείς, αυτοί σύρονται διά της βίας προς τα αριστερά, από τους αγγέλους που είναι διορισμένοι για να τιμωρούν, και δεν πηγαίνουν (οι ασεβείς) πλέον με καλή διάθεση, αλλά σαν φυλακισμένοι που τους σέρνουν με βία. Σ' αυτούς (τους ασεβείς) στέλνονται οι άγγελοι, οι οποίοι είναι διορισμένοι επάνω σε αυτούς για να τους ελέγχουν και να τους απειλούν με το τρομερό τους βλέμμα, και να τους σπρώχνουν ακόμα πιο κάτω. Τώρα, αυτοί οι άγγελοι που είναι διορισμένοι επάνω σε αυτές τις ψυχές, τους σέρνουν μέχρι τα όρια της ίδιας της κόλασης (σ. πιθανά εννοεί τη λίμνη του πυρός). Όταν πλησιάζουν εκεί ακούν τον θόρυβό της (κόλασης) και δεν μπορούν να σταθούν κοντά εξαιτίας του καυτού ατμού της. Αλλά όταν βλέπουν από πιό κοντά αυτό το θέαμα, που μοιάζει σαν μία τρομερή και υπερβολικά μεγάλη έκταση φωτιάς, καταλαμβάνονται από μία γεμάτη φόβο αναμονή της μέλλουσας κρίσεως, και μ' αυτό το τρόπο είναι σαν να τιμωρούνται ήδη, και όχι μόνον αυτό, αλλά όταν βλέπουν τον τόπο των πατέρων και των δικαίων, τιμωρούνται ακόμα και μ' αυτόν τον τρόπο, γιατί ένα βαθύ και μεγάλο χάος έχει στερεωθεί ανάμεσά τους. Έτσι ένας δίκαιος που έχει συμπόνοια γι' αυτούς δεν μπορεί να πάει εκεί, ούτε ένας άδικος μπορεί να περάσει πάνω από αυτό (το χάος) ακόμα και άν είναι αρκετά τολμηρός.
5.    Αυτή είναι η πραγματεία σχετικά με τον Άδη, όπου φυλάσσονται οι ψυχές όλων των ανθρώπων μέχρι έναν κατάλληλο καιρό, τον οποίο έχει ορίσει ο Θεός, όταν θα αναστήσει όλους τους ανθρώπους από τους νεκρούς, όχι κάνοντας μία μετανάστευση

Χρόνος συγγραφής : περί τα τέλη του 1ου αιώνα μ.Χ. Από αυτήν την άποψη όλα όσα αναφέρονται εδώ είναι πολύ σημαντικά γιατί αντανακλούν τη πίστη των Ιουδαίων του 1ου αιώνα μ.Χ.για τη μετά θάνατον ζωή. Έτσι κατανοούμε καλύτερα τα γραφόμενα των Αποστόλων σχετικά με τη κρίση, τον Αδη, την ανάσταση, τη μέλλουσα Βασιλεία κλπ.

Πηγή: Κέντρο Βιβλικών Μελετών

Τ᾿ ΑΡΧΑΙΟΤΕΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ

       Κείμενα αναγνώσιμα αδιαλείπτως στους αιώνες είναι μόνο τ’ αλφαβητικά. Το αλφάβητο, το μόνο φθογγικό γραμματάριο, επινοήθηκε για τα πρώτα αδιαλείπτως αναγνώσιμα κείμενα. τα άλλα κείμενα, τα προαλφαβητικά, ή δεν διαβάστηκαν καθόλου ή, όσα διαβάστηκαν, διαβάστηκαν με πολλή δυσκολία και ανεπαρκώς, όπως η αχαϊκή συλλαβική γραφή, και δεν είναι τίποτε πέρα από σεκρετάριες σημειώσεις αποθηκευτικές. τ’ αδιαλείπτως στους αιώνες αναγνώσιμα αλφαβητικά κείμενα της προ Χριστού εποχής είναι μόνο εβραϊκά, ελληνικά, και λατινικά. όλα τα κείμενα όλων των άλλων εθνών της γης είναι της μετά Χριστόν εποχής.
   Για τα εβραϊκά κείμενα, που είναι τ’ αρχαιότερα όλων των κειμένων της ανθρωπότητος, επινοήθηκε το αλφάβητο, που έπειτα δόθηκε στους γύρω Σημίτες και Χαμίτες, μεταξύ των οποίων και οι Φοίνικες˙ οι Φοίνικες το έδωσαν στους Έλληνες, οι Έλληνες στους Ρωμαίους, κι έπειτα Έλληνες και Ρωμαίοι μαζί σ’ όλη την ανθρωπότητα. Σήμερα με το αλφάβητο γράφει όλη η ανθρωπότης εκτός από τοὺς Ινδοὺς τους Κινέζους και τους Ινδοκινέζους. Αρχαιότερα κείμενα της ανθρωπότητος είναι 15 βιβλία της Π. Διαθήκης, 9 ιστορικά και 6 ποιητικά, ήτοι του ΙΕ π.Χ. αιώνος τα τρία του Μωϋσή Γένεσις, Νόμος ( = Έξοδος + Λευϊτικόν + Αριθμοί), και Δευτερονόμιον, του ΙΒ αιώνος τα δύο Ιησούς και Κριταί, και του ΙΑ τα τέσσερα ιστορικά Δάν ( = Κρ 17-18), Βενιαμίν ( = Κρ 19-21), Ρούθ, και Βασιλεία Δαυίδ ( =Α - Β Βασιλειών), και τα 6 ποιητικά Ψαλμοί (μόνον οι 100), Ιώβ, Παροιμίαι, Σοφία ( =Πρμ 1-9), Εκκλησιαστής, Άσμα .
     Μετά τα παραπάνω 15 βιβλία της Π. Διαθήκης δεύτερα χρονικώς κείμενα της ἀνθρωπότητος είναι τα ελληνικά Ομηρικά Έπη Ιλιάς και Οδύσσεια, του ΙΑ π.Χ. αιώνος.
     Τα υπόλοιπα βιβλία της Π. Διαθήκης γράφτηκαν από τον Θ π.Χ. αιώνα μέχρι τον Ε (424 π.Χ.).
τα υπόλοιπα ελληνικά κείμενα γράφτηκαν από τον Θ΄ π.Χ. αιώνα κι έπειτα.
    Αρχαιότερα σῳζόμενα λατινικά κείμενα είναι τα έργα του Πλαύτου, γραμμένα ανάμεσα στα έτη 220 ‑ 180 π.Χ. τα υπόλοιπα λατινικά είναι νεώτερα.
    Από το 300 μ.Χ. αρχίζουν τα συριακά και τ’ άλλα χριστιανικά κείμενα πλην των ελληνικών και λατινικών, ήτοι συριακά, κοπτικά, αραβικά, αιθιοπικά, αρμενικά, γεωργιανά, γοτθικά, περσικά, και σλαβονικά, όλα χριστιανικά. Νεώτερα κι ἀπ’ αυτά είναι τα μωαμεθανικά αραβικά, και τα ειδωλολατρικά ινδικά, κινεζικά, ινδοκινεζικά, ιαπωνικά, κορεατικά, και παλαιοαμερικανικά, γραμμένα χρονικώς με τη σειρά που τ’ ἀπαριθμώ από τον Ζ΄ μέχρι το ΙΕ΄ αιώνα.
    Αισθάνομαι πολλή χαρά και ικανοποίηση και καύχηση που οἱ άνθρωποι του θεού και της Βίβλου είναι εκείνοι που έδωσαν στην ανθρωπότητα τα γράμματα και δρομολόγησαν τις επιστήμες, κι αυτό μόνο σαν πάρεργό τους˙ διότι το έργο της αποστολής των είναι άλλο και πολύ υψηλότερο

πηγή: ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΑΡΧΕΙΟ ΚΕΙΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΜΕΛΕΤΩΝ

Ας μην παραλύσουν τα χέρια σου

Στις 14 Ιουλίου 1974, σε ένα θρησκευτικό περιοδικό εμφανίστηκε ένα άρθρο με τίτλο: "Μια Θανατηφόρα Ασθένεια του Πνεύματος". Έγραφε: Οι πιστοί είναι ιδιαίτερα ευάλωτοι σε μια καταστροφική πνευματική ασθένεια. Αυτή η ασθένεια μπορεί να κάνει τα δαιμόνια να φαίνονται ισχυρότερα από τους αγγέλους, μειώνει το Λόγο του Θεού σε απλό μελάνι επάνω σε φύλλα χαρτιού και συρρικνώνει το Θεό στο μέγεθος ενός ανθρώπου. Αυτή η άκρως μεταδοτική ασθένεια έχει διαιρέσει εκκλησίες και έχει πνίξει πνευματικούς οραματισμούς. Είναι επίσης γνωστό πως έχει τερματίσει πολύ δυναμικές διακονίες. Αν το πρόσωπο που έχει προσβληθεί εγκαταλείψει τον αγώνα, γίνεται ένα ακόμα θύμα των τελικών σταδίων αυτής της ασθένειας. Η ασθένεια αυτή, όταν όλη η μεταμφίεση αφαιρεθεί, έχει ένα όνομα: "αποθάρρυνση" . Η αποθάρρυνση είναι καταστροφική. Κανένας ποτέ δεν έφυγε μακριά από το Χριστό χωρίς πρώτα να αποδυναμωθεί από αυτή την ασθένεια. Και όταν κάποιος αποδέχεται και φιλοξενεί την αποθάρρυνση στη ζωή του, πολύ γρήγορα μετατρέπεται στην αμαρτία της απιστίας... Σε αυτό τον ιό κανένας δεν έχει ανοσία.

Ο Norman Cousins είπε: "Ο θάνατος δεν είναι η μεγαλύτερη απώλεια στη ζωή. Η μεγαλύτερη απώλεια είναι αυτό που πεθαίνει μέσα μας ενώ ακόμα ζούμε". Στον Σοφονία 3.16, βλέπουμε την προτροπή: "ας μην παραλύουν τα χέρια σου". Δηλαδή, ας μην χάσουν τη σιγουριά τους, την ελπίδα και το θάρρος τους, δηλαδή ας μην αποθαρρυνθούν.

Η αποθάρρυνση δεν είναι ασυνήθιστη. Στον Ησαϊα 38:14, ο βασιλιάς Εζεκίας αποκαλύπτει ότι όταν πάλευε με την ασθένεια ήταν "καταθλιμένος". Στο Δανιήλ 7:25 προειδοποιούμαστε για το πως ο εχθρός θέλει να "κατατρέχει τους αγίους τού Υψίστου". Η εβραϊκή λέξη που χρησιμοποιείται εδώ για το "κατατρέχει" σημαίνει: "κουράζω πνευματικά, ανησυχώ το νου". Ο Παύλος έγραψε στο Β΄Κορινθίους 4:1 "Γι' αυτό, έχοντας αυτή τη διακονία, όπως ελεηθήκαμε, δεν αποκάνουμε". Το "αποκάμω" χρησιμοποιούταν για ένα στρατιώτη που στη διάρκεια της μάχης έχανε τη δύναμή του, δείλιαζε και έφευγε προς τα πίσω. Στην Α' Πέτρου 1:6, ο απόστολος λέει πως ίσως "λυπηθείτε λίγο μέσα σε διάφορους πειρασμούς". Η λέξη "λυπηθείτε" υπονοεί μια μελαγχολία. Είναι ειρωνεία αλλά ο μεγάλος Βρετανός κήρυκας C.H.Spurgeon, ενώ οδηγούσε πλήθη στο Χριστό μέσα από το δυναμικό του κήρυγμα, υπέφερε συγχρόνως από τρομερές περιόδους μελαγχολίας. Συχνά ένιωθε σαν να μην είχε καταφέρει τίποτα στη ζωή του. Πήγαινε τακτικά στον κήπο του, σήκωνε τα χέρια του στο Θεό και φώναζε "Κύριε, ποτέ δε σε επιθύμησα περισσότερο και παρόλα αυτά το πνεύμα μου ποτέ δεν ήταν πιο πεσμένο. Γιατί συμβαίνει αυτό;

Πολλά πράγματα συνεισφέρουν στην αποθάρρυνση:

1. ΦΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΚΟΥΡΑΣΗ. Ένα κουρασμένο σώμα μπορεί εύκολα να οδηγήσει σε μια καταθλιμμένη ψυχή. Να γιατί ο Χριστός έδωσε οδηγία στους μαθητές Του, που τους είχε στείλει να διακονήσουν στις γειτονικές πόλεις, "ελάτε ... ιδιαιτέρως ...και αναπαύεστε λίγο" Μάρκ 6:31. Ο Παύλος επίσης αναγνώριζε ότι η υπερκόπωση είναι μια απειλή για όσους διακονούν υπηρετώντας τους ανθρώπους. "Και ας μη αποκάμνουμε πράττοντας το καλό· επειδή, αν δεν αποκάμνουμε, θα θερίσουμε στον πρέποντα καιρό" Γαλάτες 6:9.

2. ΑΙΣΘΗΣΗ ΑΠΟΤΥΧΙΑΣ. Ένας ανώνυμος κληρικός είπε κάποτε το εξής λυπηρό: "Όταν μπήκα στη διακονία νόμισα ότι επρόκειτο να σώσω τον κόσμο και να βοηθήσω όλους τους ανθρώπους. Αυτό όμως ήταν πριν πολύ καιρό. Τώρα είμαι πολύ περισσότερο απαισιόδοξος. Δεν πιστεύω πως μπορεί οποιοσδήποτε να κάνει μια τόσο μεγάλη διαφορά και έτσι οι στόχοι μου είναι απλούστεροι. Το μόνο που θέλω είναι να επιβιώσω".

3. ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΜΕΝΕΣ ΕΛΠΙΔΕΣ.  Στις Παροιμίες 13:12 λέει: "Η ελπίδα που αναβάλλεται, ατονεί την καρδιά· ενώ όταν έρχεται το ποθούμενο, είναι δέντρο ζωής". Στο βιβλίο του "Καμιά από αυτές τις ασθένειες", ο Dr. S. I. McMillen γράφει για τα διαφορετικά αποτελέσματα της απελπισίας και της ελπίδας στη φυσική υγεία αυτών που είναι σε αγχωτικές καταστάσεις. Αναφέρει την πεποίθηση του Dr. Harold Wolff πως η αίσθηση της απελπισίας οδήγησε στο θάνατο χιλιάδων συμμαχικών στρατιωτών που κρατούνταν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Οι αιχμάλωτοι, εξαιτίας της αποθάρρυνσης, έχασαν κάθε ελπίδα πως θα απελευθερωνόταν κάποτε. Χωρίς την ελπίδα, αν και υπήρχαν αρκετές προμήθειες ώστε να επιβιώσουν, "οι κρατούμενοι έγιναν απαθείς", γράφει ο Dr. Wolff, "αδιάφοροι, χωρίς να τρώνε και να πίνουν, χωρίς να βοηθούν τον εαυτό τους, κοιτούσαν το κενό και τελικά πέθαιναν". Και ο Dr. Wolff καταλήγει: "Η ελπίδα, όπως η πίστη και ο σκοπός στη ζωή, είναι αληθινά φάρμακα".

4. ΑΝΘΡΩΠΟΙ. Μιλώντας για τους δέκα κατασκόπους του Ισραήλ, η Γραφή λέει πως "δείλιασαν την καρδιά των γιων Ισραήλ" Αριθμοί 32:9. Ο George B. Duncan έχει πει: "Δεν χρειάζονται πολλά πράγματα για να κρύψουν τον ήλιο από τη ζωή της ψυχής", και αρκούν μόνο ένα δύο αρνητικά λόγια για να φέρουν αποθάρρυνση. "Θάνατος και ζωή είναι στο χέρι της γλώσσας"  Παροιμίες 18:21

5. Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΡΟΥΤΙΝΑ. Στους Αριθμούς 21:4 βλέπουμε πως "ο λαός λιγοψύχησε στον δρόμο". Ένα παιδί της δευτέρας δημοτικού ζητήθηκε να γράψει για τους γονείς του. Να πως το παιδί περιέγραψε τον πατέρα του: "Μπορεί να σκαρφαλώσει στο ψηλότερο βουνό ή να κολυμπήσει τον μεγαλύτερο ωκεανό. Μπορεί να πετάξει γρηγορότερα από το πιο γρήγορο αεροπλάνο και να παλέψει με την πιο δυνατή τίγρη. Ο πατέρας μου μπορεί να κάνει οτιδήποτε. Αλλά τον περισσότερο καιρό απλώς βγάζει έξω τα σκουπίδια".

Η αποθάρρυνση μπορεί να νικηθεί. Στο 30 κεφάλαιο του Α΄Σαμουήλ έχουμε το περιστατικό που ο Δαβίδ έρχεται σε έναν τόπο που ονομάζεται Σικλάγ. "Σικλάγ" σημαίνει "υπερβολική απελπισία". Στη Σικλάγ ο Δαβίδ έμαθε ότι η οικογένειά του αιχμαλωτίστηκε και οι άνθρωποί του στράφηκαν εναντίον του. Αντί να διαλυθεί και να τα παρατήσει, διαβάζουμε πως "ο Δαβίδ, όμως, δυναμώθηκε στον Κύριο τον Θεό του" (εδάφιο 6). Υπενθύμισε στον εαυτό του ότι ο Κύριος ήταν στο πλευρό του και στράφηκε με πίστη στον Θεό του. Με ανανεωμένη τη δύναμή του, βάδισε μπροστά και η Γραφή λέει πως "ο Δαβίδ ελευθέρωσε όσα άρπαξαν" (εδάφιο 18). Επιπλέον, ήταν στη Σικλάγ που ο λαός ήρθε και ζήτησε από το Δαβίδ να γίνει ο βασιλιάς τους. Αυτό το μέρος της μεγάλης ήτας έγινε το μέρος της μεγάλης νίκης.

Στο Λουκά 18:1, ο Χριστός μας θυμίζει πως είναι μέσω της προσευχής και της επικοινωνίας με το Θεό που μπορούμε να προστατευτούμε ώστε να μην "αποκάμουμε". Όταν η βασίλισσα της Σεβά συναντήθηκε με το βασιλιά Σολομώντα, δεν τον ρώτησε μόνο δύσκολα ερωτήματα, αλλά επίσης "μίλησε μαζί του για όλα όσα είχε στην καρδιά της" (Α΄Βασιλέων 10:2). Ο Spurgeon λέει για αυτό τα εξής: "Άνοιξε τον εαυτό της σ' αυτόν, του είπε όλα όσα ήταν κρυμμένα στην καρδιά της και ο Σολομώντας την άκουσε προσεκτικά και, χωρίς αμφιβολία, της μίλησε έτσι ώστε να φύγει γεμάτη χαρά. Γνωρίζουμε τον Ένα που είναι "μεγαλύτερος του Σολομώντα", στον οποίο είναι ασφαλές και ευλογημένο να πούμε όλα όσα είναι στην καρδιά μας. Αυτός είναι πρόθυμος να μας ακούσει και να επικοινωνήσει μαζί μας. Όσο πιο ειλικρινείς και ανοιχτοί είμαστε μαζί του, τόσο περισσότερο θα ευχαριστηθεί και τόσο το καλύτερο θα είναι για εμάς".

"Εσείς, όμως, ενδυναμώνεστε, και ας μη είναι χαλαρωμένα τα χέρια σας· επειδή, στο έργο σας θα υπάρξει μισθός" Β΄Χρονικών 15:7

πηγή: http://www.hetheos.gr
 

Αγ. Πολυκάρπου Σμύρνης -Προς Φιλιππισίους-

     ῾Ο Πο­λύ­καρ­πος καί οἱ πρε­σβύ­τε­ροι πού εἶ­ναι μα­ζί του πρός τήν ᾿Εκ­κλη­σί­α τοῦ Θε­οῦ πού πα­ροι­κεῖ στο­ύς Φι­λίπ­πους. ἄς πλη­θυν­θοῦν σέ σᾶς τό ἔ­λε­ος καί ἡ εἰ­ρή­νη ἀ­πό τόν παν­τοκρά­το­ρα Θεό καί τόν ᾿Ι­η­σοῦ Χρι­στό τό σωτῆ­ρα μας.

 -------------------------------------------------------------------------------------------------------

     Οὔ­τε ἐ­γώ οὔ­τε ἄλ­λος σάν ἐ­μέ­να μπο­ρεῖ νά συγ­κρι­θῆ στή σο­φί­α μέ τό μα­κά­ριο Παῦ­λο πού ἦλ­θε στόν τό­πο σας πα­λαι­ό­τε­ρα ὁ ἴ­διος καί δί­δα­ξε μ᾿ ἄ­κρί­βεια καί βε­βαι­ό­τη­τα τό λό­γο τῆς ἀ­λή­θε­ί­ας καί κα­τό­πιν ὄν­τας μα­κριά ἔ­γρα­ψε σέ σᾶς ἐ­πι­στο­λές. Σ᾿ αὐ­τές ἄν ἐγ­κύ­πτε­τε θά μπο­ρεῖ­τε νά ο­ί­κο­δο­μη­θῆ­τε στήν πί­στι πού σᾶς δό­θη­κε. ῾Η πί­στι εἶ­ναι ἡ μη­τέ­ρα ὅ­λων μας. Τήν ἀ­κο­λου­θεῖ ἡ ἐλ­πί­δα. Καί προ­πομ­πός της εἶ­ναι ἡ ἀ­γά­πη στό Θεό καί τό Χρι­στό καί τόν πλη­σί­ον. ῞Ο­ποι­ος βρί­σκε­ται μέ­σα σ᾿ αὐ­τά, ἐκ­πλη­ρώ­νει ὅ­λην τήν ἐν­το­λή τῆς δι­και­ο­σύ­νης· δι­ό­τι ἐ­κεῖ­νος πού ἔ­χει ἀ­γά­πη εἶ­ναι μα­κριά ἀ­πό κά­θε ἁ­μαρ­τί­α.

      ᾿Αρχή δέ πάν­των χα­λε­πῶν φυ­λαρ­γυ­ρί­α. Ξέ­ρον­τας, λοι­πόν,  ὅ­τι τί­πο­τα δέν ἔ­χο­με φέρει μα­ζί μας στόν κό­σμο αὐ­τό, ἀλλ᾿ οὔ­τε καί τί­πο­τα δέ θά μπο­ρέ­σου­με νά πά­ρο­με μα­ζί μας ὅ­ταν θά φε­ύ­γου­με, ἄς ἁρ­μα­τω­θοῦ­με μέ  τά ὅ­πλα τῆς δι­και­ο­σύ­νης καί ἄς μά­θου­με τόν ἑ­αυ­τό μας πρῶ­τα νά βα­δί­ζου­με στήν ἐν­το­λή τοῦ Κυ­ρί­ου. ῎Ε­πει­τα ἄς δι­δά­ξου­με καί τίς γυναῖ­κες μας σύμ­φω­να μέ τήν πί­στι, ἀ­γά­πη καί τήν ἀ­γνό­τη­τα πού το­ύς δό­θη­κε, ὥ­στε νά εἶ­ναι ἀ­φω­σι­ω­μέ­νες στο­ύς ἄν­δρες τους μέ­σα σέ κά­θε ἀ­λή­θεια καί νά ἀ­γα­ποῦν το­ύς πάν­τες μέ­σα σέ κά­θε ἐγ­κρά­τεια, καί τά τέ­κνα τους νά τά μορ­φώ­νουν στό φό­βο τοῦ θε­οῦ. Τίς χῆ­ρες νά τίς δι­δά­σκε­τε νά σω­φρο­νοῦν στό ἔ­δα­φος τῆς πί­στε­ως τοῦ Κυ­ρί­ου, νά γνοι­ά­ζον­ται ἀ­κα­τάπαυ­στα γιά ὁ­λους, νά στέ­κον­ται μα­κριά ἀ­πό κά­θε δι­α­βο­λή, κα­τα­λα­λιά, ψευ­δο­μαρ­τυ­ρί­α, φυ­λαρ­γυ­ρί­α καί κά­θε ἄλ­λο κα­κό, ξέ­ρον­τας ὅ­τι ἀ­πο­τε­λοῦν θυ­σι­α­στή­ριον τοῦ Θε­οῦ, ὁ ὁ­ποῖος ὅ­λα τά ἐ­ξε­τά­ζει μέ λε­πτο­λο­γί­α καί τί­πο­τε δέν τοῦ ξε­φε­ύ­γει το­ύς λο­γι­σμο­ύς οὔ­τε ἀ­πό τά νο­ή­μα­τα οὔ­τε ἀ­πό τά κρυ­πτά τῆς καρ­δί­ας
------------------------------------------------------------------------------------------------

     Σᾶς πα­ρα­κα­λῶ, λοι­πόν, ὅ­λους νά πειθαρ­χῆ­ται τῷ λό­γῳ τῆς δι­και­ο­σύ­νης καί νά ὑ­πο­μέ­νε­τε ὅ­λην τήν ὑ­πο­μο­νή, πού τήν εἴ­δα­τε μέ τά μά­τια σας ὄ­χι μό­νο στά πα­ρα­δε­ίγ­μα­τα τῶν μα­κα­ρί­ων ᾿Ι­γνα­τί­ου, Ζω­σί­μου καί Ρο­ύ­φου, ἀλ­λά καί σέ ἄλ­λων δι­κῶν σας καί στόν ἴ­διο τόν Παῦ­λο καί στο­ύς λοι­πο­ύς ᾿Α­πο­στό­λους· ἔ­χον­τας τήν πε­πο­ί­θη­σι ὅ­τι ὅ­λοι αὐ­τοί οὐκ εἰς κε­νόν ἔ­δρα­μον, ἀλ­λά μέ­σα στήν πί­στι καί τή δι­και­ο­σύ­νη καί ὅ­τι τώ­ρα βρί­σκον­ται στόν τό­πο πού ἄ­ξι­ζαν κοντά στόν Κύ­ριο, μέ τόν ὁ­ποῖ­ο συ­νέ­πα­θαν. Δι­ό­τι δέν ἀ­γά­πη­σαν τόν αἰ­ῶ­να αὐ­τό, ἀλ­λά τόν Κύ­ριο πού πέ­θα­νε γιά μᾶς καί ὁ Θε­ός τόν ἀ­νέ­στη­σε.

 

Με τι μοιάζει η πληγωμένη καρδιά;

           Ταραγμένος - (Γένεση μα:7-8 Δανιήλ β:13 Ιωάννης ιγ:21,),
           Σε αγωνία ή καταπίεση - (Α΄ Σαμουήλ α:15)
           Θυμωμένος- (Εκκλησιαστής ι:4)
           Αποθαρρυμένος -  (Ησαΐας ιθ:3)
           Ξεχασμένος ή λυπημένος -  (Ησαΐας νδ:6)
           Εξοργισμένος - (Ιεζεκιήλ γ:14)
           Στενοχωρημένος - (Δανιήλ ζ:15), (Δευτερονόμιο β:30)
           Σε αμφισβήτηση - (Μάρκος ια:23 Λουκάς κδ:25)
           Υπεροπτικός - (Παροιμίες ις:18) (Β΄ Κορινθίους ζ:1).

Ο Nόμος της αμαρτίας

Εάν δε εγώ πράττω εκείνο το οποίον δεν θέλω, δεν εργάζομαι αυτό πλέον εγώ, αλλ' η αμαρτία η κατοικούσα εν εμοί. Ευρίσκω λοιπόν τον νόμον τούτον ότι, ενώ εγώ θέλω να πράττω το καλόν, πάρεστιν εις εμέ το κακόν· διότι ηδύνομαι μεν εις τον νόμον του Θεού κατά τον εσωτερικόν άνθρωπον, βλέπω όμως εν τοις μέλεσί μου άλλον νόμον αντιμαχόμενον εις τον νόμον του νοός μου, και αιχμαλωτίζοντά με εις τον νόμον της αμαρτίας, τον όντα εν τοις μέλεσί μου.» (Ρωμ. ζ:20 - 23)

Η αμαρτία έχει δύναμη καθώς και ενέργεια. Ο ¶Παύλος περιγράφει το νόμο της αμαρτίας ως εσωτερική ενέργεια στο σώμα του, που έχει τη δύναμη να τον υποδουλώσει στις απαιτήσεις του. ¶Αυτή είναι η δύναμη που η αμαρτία και η σάρκα μπορούν να ασκήσουν πάνω σε ένα άτομο. ¶Υπάρχει ένας τρόπος να ξεφύγει κανείς από αυτήν την υποδούλωση σε μια νέα ζωή εν Χριστώ Ιησού. ¶Τα λεπτομερή βήματα για να γίνει αυτό βρίσκονται στο επόμενο κεφάλαιο που θα συζητήσουμε το Νόμο του Πνεύματος της ζωής εν Χριστώ Ιησού (Ρωμαίους η:2). ¶

¶Το να μη μετανοήσουμε από την αμαρτία είναι δικό μας πρόβλημα «επειδή πάντες ήμαρτον και υστερούνται της δόξης του Θεού» (Ρωμ. γ:23)¶« . ¶Η αμαρτία δεν είναι το πρόβλημα στη ζωή μας. Όμως τ ¶ο να μη μετανοήσουμε από την αμαρτία, είναι το πρόβλημα. ¶Ο Θεός έδωσε το νόμο για να αποδείξει ότι κανένας από μας δεν θα μπορούσε να τον κρατήσει (Γαλάτας γ:21-22). ¶Κατόπιν προμήθευσε το έλεος και τη χάρη μέσω της μετάνοιας και την αποδοχή του χυμένου αίματος του Ιησού στο σταυρό ως απάντηση στην αμαρτία στη ζωή μας (Γαλάτας β:23-27). ¶

¶Ο Θεός καταλαβαίνει καλύτερα από εμάς ότι ο πειρασμός θα είναι ένα μέρος της ζωής μας. ¶Αυτό που ο Θεός περιμένει, προσκαλεί και απαιτεί από μας να κάνουμε, όταν αμαρτήσουμε, είναι να έρθουμε μπροστά Του με μετάνοια, να εκζητήσουμε τη συγχώρεσή Του και να δεχθούμε το χυμένο αίμα του Ιησού για να ξεπλυθούν οι αμαρτίες μας. ¶

«Εάν ομολογώμεν τας αμαρτίας ημών, είναι πιστός και δίκαιος, ώστε να συγχωρήση εις ημάς τας αμαρτίας και καθαρίση ημάς από πάσης αδικίας. Εάν είπωμεν ότι δεν ημαρτήσαμεν, ψεύστην κάμνομεν αυτόν, και ο λόγος αυτού δεν υπάρχει εν ημίν. (Α’ Ιωάν. α:9 - 10)  ¶

Εκείνος που δεν το κάνει αυτό, αλλά αντ' αυτού συνεχίζει τη σκόπιμη αμαρτία, ανοίγει ένα αυλάκι στην καρδιά του που τον οδηγεί σε συνεχή αμαρτία. ¶Όσο περισσότερο διαπράττεται αυτή η αμαρτία, γίνεται όλο και πιο εύκολο να την πράξει, μέχρι που τελικά ζει σε συνεχή αμαρτία και έχει ολοκληρωτικά νικηθεί από τη δύναμή της στη ζωή του. ¶Φυσικά, καθώς έχει συνεχίσει στην αμαρτία, έχει προφανώς προσθέσει, την ενέργεια αμαρτίας από αρκετές από τις άλλες κατηγορίες μέσα στο πρόβλημα της καρδιάς του και τώρα πρέπει να κάνει σημαντικό καθαρισμό "σε όλη την οικία" για να γίνει πάλι ακέραιος. ¶

¶Να θυμόμαστε ότι η αμαρτία δεν είναι το πρόβλημα. ¶Το πρόβλημα είναι όταν κάποιος δεν ομολογεί την αμαρτία του στο Θεό γρήγορα και δεν ζητάει τη συγχώρεσή Του και τον καθαρισμό. ¶Μάθε να εξομολογείσαι τακτικά στο Θεό. ¶Καθάριζε το κάθε τι σε καθημερινή βάση.

Συνέπειες που επήλθαν στην Εκκλησία από την απόρριψη της ιουδαϊκής κληρονομιάς της

Πιστεύουμε ότι ήταν λάθος αυτή η εξουδετέρωση της ύπαρξης των Ιουδαίων Χριστιανών. Κάθε δέντρο, όταν κόβεται από τη ρίζα του, αρχίζει να μαραίνεται. Έτσι συνέβηκε με τις Εκκλησίες των Εθνικών. Μπορεί να υπήρχαν πάντοτε οι ιουδαΐζοντες Χριστιανοί με τους οποίους έκανε τόσες μάχες ο απόστολος Παύλος και τους καταδίκασε η πρώτη χριστιανική Σύνοδος στην Ιερουσαλήμ, αλλά αυτό δε δικαιολογεί το γεγονός ότι οι υπόλοιποι Χριστιανοί από τα Έθνη θεωρούσαν όλους τους Εβραίους Χριστιανούς συλλήβδην ως ιουδαΐζοντες. Στην Αγία Γραφή αναφέρεται ότι δεν είναι αμαρτία η μη τήρηση του Μωσαϊκού Νόμου από τους Χριστιανούς Εθνικούς, πουθενά όμως δεν αναφέρει ότι είναι αμαρτία η τήρηση του Νόμου από τους Εβραίους Χριστιανούς ή από οποιονδήποτε άλλον. Ο ίδιος ο Κύριος είπε ότι δεν ήρθε, για να καταργήσει το Νόμο, αλλά να τον συμπληρώσει ή εκπληρώσει (αρχαίο κείμενο: πληρώσαι) και να τον γράψει στις καρδιές των ανθρώπων. Αν η παρουσία των Ιουδαίων Χριστιανών ήταν αισθητή μέσα στη Χριστιανική Εκκλησία διαμέσου των αιώνων, τότε πολλές αιρέσεις, δογματικές και θεολογικές πλάνες, και παρεξηγήσεις που υπεισήλθαν στη χριστιανική διδασκαλία, δεν θα μπορούσαν να ριζώσουν. Βρίσκονται “υπό νόμον” όχι όσοι τηρούν τις διατάξεις του, αλλά όσοι νομίζουν ότι δικαιώνονται απέναντι στο Θεό με την τήρηση των εντολών του και όχι με το εξιλαστήριο έργο του Ιησού Χριστού κατά χάρη μέσω της πίστης σ’ Εκείνον.

Οι περισσότερες Οικουμενικές Σύνοδοι που έγιναν είχαν σκοπό να καθορίσουν την τριαδική φύση του Θεού καθώς επίσης τη φύση τού Ιησού Χριστού στη σχέση ανθρώπινη-θεϊκή του φύση. Οι Εβραίοι δεν είχαν τέτοιου είδους ανησυχίες. Αυτοί ήταν περισσότερο πρακτικοί στη νοοτροπία τους. Αυτό που τους ενδιέφερε ήταν να εφαρμόζουν τις αποκεκαλυμμένες εντολές του Θεού. Το βλέπουμε στο Δευτερονόμιο 29:29: «Τα κρυμμένα πράγματα ανήκουν στον Κύριο το Θεό μας. Τα αποκαλυμμένα όμως σε μας και στα παιδιά μας παντοτινά, για να εκτελούμε όλα τα λόγια αυτού του Νόμου». Η Εκκλησία διαμέσου των αιώνων φθάρηκε μέσα σε απέραντες λογομαχίες και πικρές φιλονικίες, που μόνο κακό, απέραντο μίσος, διωγμούς και φόνους επέφεραν στις σχέσεις μεταξύ των Χριστιανών, εξαιτίας των αιρέσεων που όλες βασίζονταν στην ελληνική φιλοσοφία. Γιατί με τις προϋποθέσεις της ελληνικής φιλοσοφίας προσπαθούσαν διάφοροι Χριστιανοί να εξηγήσουν τη φύση του Θεού κλπ. Οι Ιουδαίοι Χριστιανοί θα μπορούσαν να στρέψουν την προσοχή των εθνικών αδελφών τους σε πιο οικοδομητικά και σημαντικά πράγματα που o Θεός μάς αποκάλυψε στη Βίβλο, αποφεύγοντας να διερευνούμε ό,τι ο Θεός δεν αποκαλύπτει. Επίσης βλέπουμε ότι στη θρησκευτική ζωή εντός του Ιουδαϊσμού υπήρχαν διάφορες αιρέσεις – όπως Φαρισαίοι, Σαδδουκαίοι, Εσσαίοι – οι οποίες έδειχναν ανοχή μεταξύ τους. Ποτέ η μία ιουδαϊκή αίρεση δεν προκάλεσε διωγμό στην άλλη. Εκτός από το διωγμό που επέφεραν στη λεγόμενη “αίρεση των Ναζωραίων”, δηλαδή τους Χριστιανούς, γιατί οι τελευταίοι κατηγορούσαν τους άλλους ότι σκότωσαν το Μεσσία. Αλλά και στο διωγμό κατά των Χριστιανών Εβραίων σπάνια ο διωγμός έφτανε στο σημείο να σκοτωθεί ο διωκόμενος, όπως συνέβη με τον πρωτομάρτυρα Στέφανο. Οι Εκκλησίες των Εθνικών, αντίθετα, στους διωγμούς τους κατά των αιρετικών – αληθινών ή όχι – και των Εβραίων σκότωσαν χιλιάδες από αυτούς, πράγμα αντίθετο με το πνεύμα του Χριστού. Το σχετικά ανεκτικό θρησκευτικό πνεύμα των Ιουδαίων θα μπορούσαν να μεταδώσουν οι Χριστιανοί Εβραίοι στους Εθνικούς αδελφούς τους.

Κάτι άλλο που θα είχε αποφευχθεί είναι η εικονολατρία, η Μαριολατρία και η Αγιολατρία. Από τους Πατέρες της Εκκλησίας που αντιστάθηκαν σθεναρά ενάντια σ’ αυτές τις ειδωλολατρικές πλάνες ήταν ο Επιφάνιος Σαλαμίνας Κύπρου (310/320-402 μ.Χ.), ο οποίος ήταν Εβραίος. Γι’ αυτόν έγραψε ο Παν. Χρήστου στην Πατρολογία του τόμος Δ΄ σελ. 505: «Εκείνο που ήθελε πάση θυσία να επιτύχει ο Επιφάνιος διά των συγγραμμάτων αυτής της κατηγορίας ήταν η διαφύλαξη της χριστιανικής πίστης, όπως είχε διατυπωθεί από την αρχή μέχρι των ημερών του από τους προφήτες, τους αποστόλους και τους Πατέρες. Δεν είχε καμιά εκτίμηση προς την ελληνική σοφία αυτός ο πιθανώς Σημίτης Παλαιστίνιος (στην αρχή του κεφαλαίου του για τον Επιφάνιο αναφέρει ότι πιθανώς προερχόταν από Εβραίους Χριστιανούς γονείς) και στο σημείο αυτό βαδίζει στα ίχνη των παλιών αιρεσιολόγων. Οι αιρέσεις, όπως έλεγαν κι εκείνοι, έχουν τη ρίζα τους στην ελληνική φιλοσοφία, αλλά και κάπου αλλού, στον Ωριγένη δηλαδή, ο οποίος στηρίχτηκε στην ελληνική σκέψη... Μόνο λοιπόν θεμέλιο της χριστιανικής πίστεως είναι η Αγία Γραφή σε συνδυασμό με την παράδοση της Εκκλησίας, εφόσον ο Θεός έχει αποκαλυφθεί σ’ εμάς όχι μόνο στη Γραφή, αλλά και μέσα στην Εκκλησία. “Τα μεν εν Γραφαίς τα δε εν παραδόσεσι παρέδωκαν ημίν οι άγιοι Απόστολοι”». Βεβαίως όταν μιλά περί Παραδόσεως ο Επιφάνιος εννοεί την Αποστολική Παράδοση, όχι την Εκκλησιαστική που σε πολλά μέρη της αποτελεί αχαλίνωτη φαντασία. Ο Επιφάνιος, που υπήρξε επίσκοπος Κύπρου, προς το τέλος της ζωής του έκανε μία Διαθήκη όπου όρκισε τους πιστούς της εκκλησίας του να μη δεχτούν ποτέ εικόνες στους ναούς και τα κοιμητήρια. Αναθεματίζονται όσοι παραβούν την προτροπή του. Γι’ αυτό και για αρκετούς αιώνες κατόπιν, οι εκκλησίες της Κύπρου δεν είχαν εικόνες στους ναούς τους.

Αν σε κάτι δεν περιέπεσαν ποτέ πια οι Ιουδαίοι μετά την επιστροφή τους από την αιχμαλωσία της Βαβυλώνας, αυτό ήταν η ειδωλολατρία. Οι Ιουδαιοχριστιανοί, αν συνέχιζαν να υπάρχουν ως ιδιαίτερος κλάδος της Εκκλησίας με βαρύνουσα γνώμη, δε θα συμφωνούσαν ποτέ με την Εικονολατρία, τη Μαριολατρία και την Αγιολατρία, που είναι ειδωλολατρία, όπως και ο Επιφάνιος. Δυστυχώς και ο ίδιος ο Επιφάνιος, παρόλον ότι ήταν εβραϊκής καταγωγής, ήταν κι αυτός επηρεασμένος από τον αντισημιτισμό της Εκκλησίας, ώστε στο βιβλίο του “Πανάριον”, όπου ασχολείται με όλες τις γνωστές αιρέσεις της εποχής του, γράφει ένα κεφάλαιο “Κατά Ναζαρηνών”, όπου καταδίκαζε τους Εβραίους Χριστιανούς, μόνο και μόνο επειδή τηρούσαν το Νόμο.

Πηγή: Παλαιά και Σύγχρονα Εβραϊκά Χριστιανικά Κινήματα