Στις 14 Ιουλίου 1974, σε ένα θρησκευτικό περιοδικό εμφανίστηκε
ένα άρθρο με τίτλο: "Μια Θανατηφόρα Ασθένεια του Πνεύματος".
Έγραφε: Οι πιστοί είναι ιδιαίτερα ευάλωτοι σε μια καταστροφική
πνευματική ασθένεια. Αυτή η ασθένεια μπορεί να κάνει τα δαιμόνια
να φαίνονται ισχυρότερα από τους αγγέλους, μειώνει το Λόγο του
Θεού σε απλό μελάνι επάνω σε φύλλα χαρτιού και συρρικνώνει το Θεό
στο μέγεθος ενός ανθρώπου. Αυτή η άκρως μεταδοτική ασθένεια έχει
διαιρέσει εκκλησίες και έχει πνίξει πνευματικούς οραματισμούς.
Είναι επίσης γνωστό πως έχει τερματίσει πολύ δυναμικές διακονίες.
Αν το πρόσωπο που έχει προσβληθεί εγκαταλείψει τον αγώνα,
γίνεται ένα ακόμα θύμα των τελικών σταδίων αυτής της ασθένειας. Η
ασθένεια αυτή, όταν όλη η μεταμφίεση αφαιρεθεί, έχει ένα όνομα:
"αποθάρρυνση" . Η αποθάρρυνση είναι καταστροφική. Κανένας ποτέ δεν
έφυγε μακριά από το Χριστό χωρίς πρώτα να αποδυναμωθεί από αυτή
την ασθένεια. Και όταν κάποιος αποδέχεται και φιλοξενεί την
αποθάρρυνση στη ζωή του, πολύ γρήγορα μετατρέπεται στην αμαρτία
της απιστίας... Σε αυτό τον ιό κανένας δεν έχει ανοσία.
Ο Norman Cousins είπε: "Ο θάνατος δεν είναι η μεγαλύτερη
απώλεια στη ζωή. Η μεγαλύτερη απώλεια είναι αυτό που πεθαίνει μέσα
μας ενώ ακόμα ζούμε". Στον Σοφονία 3.16, βλέπουμε την προτροπή:
"ας μην παραλύουν τα χέρια σου". Δηλαδή, ας μην χάσουν τη σιγουριά
τους, την ελπίδα και το θάρρος τους, δηλαδή ας μην αποθαρρυνθούν.
Η αποθάρρυνση δεν είναι ασυνήθιστη. Στον Ησαϊα 38:14, ο
βασιλιάς Εζεκίας αποκαλύπτει ότι όταν πάλευε με την ασθένεια ήταν
"καταθλιμένος". Στο Δανιήλ 7:25 προειδοποιούμαστε για το πως ο
εχθρός θέλει να "κατατρέχει τους αγίους τού Υψίστου". Η εβραϊκή
λέξη που χρησιμοποιείται εδώ για το "κατατρέχει" σημαίνει:
"κουράζω πνευματικά, ανησυχώ το νου". Ο Παύλος έγραψε στο
Β΄Κορινθίους 4:1 "Γι' αυτό, έχοντας αυτή τη διακονία, όπως
ελεηθήκαμε, δεν αποκάνουμε". Το "αποκάμω" χρησιμοποιούταν για ένα
στρατιώτη που στη διάρκεια της μάχης έχανε τη δύναμή του, δείλιαζε
και έφευγε προς τα πίσω. Στην Α' Πέτρου 1:6, ο απόστολος λέει πως
ίσως "λυπηθείτε λίγο μέσα σε διάφορους πειρασμούς". Η λέξη
"λυπηθείτε" υπονοεί μια μελαγχολία. Είναι ειρωνεία αλλά ο μεγάλος
Βρετανός κήρυκας C.H.Spurgeon, ενώ οδηγούσε πλήθη στο Χριστό μέσα
από το δυναμικό του κήρυγμα, υπέφερε συγχρόνως από τρομερές
περιόδους μελαγχολίας. Συχνά ένιωθε σαν να μην είχε καταφέρει
τίποτα στη ζωή του. Πήγαινε τακτικά στον κήπο του, σήκωνε τα χέρια
του στο Θεό και φώναζε "Κύριε, ποτέ δε σε επιθύμησα περισσότερο και
παρόλα αυτά το πνεύμα μου ποτέ δεν ήταν πιο πεσμένο. Γιατί
συμβαίνει αυτό;
1. ΦΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΚΟΥΡΑΣΗ. Ένα κουρασμένο σώμα μπορεί
εύκολα να οδηγήσει σε μια καταθλιμμένη ψυχή. Να γιατί ο Χριστός
έδωσε οδηγία στους μαθητές Του, που τους είχε στείλει να
διακονήσουν στις γειτονικές πόλεις, "ελάτε ... ιδιαιτέρως ...και
αναπαύεστε λίγο" Μάρκ 6:31. Ο Παύλος επίσης αναγνώριζε ότι η
υπερκόπωση είναι μια απειλή για όσους διακονούν υπηρετώντας τους
ανθρώπους. "Και ας μη αποκάμνουμε πράττοντας το καλό· επειδή, αν
δεν αποκάμνουμε, θα θερίσουμε στον πρέποντα καιρό" Γαλάτες 6:9.
2. ΑΙΣΘΗΣΗ ΑΠΟΤΥΧΙΑΣ. Ένας ανώνυμος κληρικός είπε κάποτε το
εξής λυπηρό: "Όταν μπήκα στη διακονία νόμισα ότι επρόκειτο να σώσω
τον κόσμο και να βοηθήσω όλους τους ανθρώπους. Αυτό όμως ήταν
πριν πολύ καιρό. Τώρα είμαι πολύ περισσότερο απαισιόδοξος. Δεν
πιστεύω πως μπορεί οποιοσδήποτε να κάνει μια τόσο μεγάλη διαφορά
και έτσι οι στόχοι μου είναι απλούστεροι. Το μόνο που θέλω είναι
να επιβιώσω".
3. ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΜΕΝΕΣ ΕΛΠΙΔΕΣ. Στις Παροιμίες 13:12 λέει: "Η
ελπίδα που αναβάλλεται, ατονεί την καρδιά· ενώ όταν έρχεται το
ποθούμενο, είναι δέντρο ζωής". Στο βιβλίο του "Καμιά από αυτές τις
ασθένειες", ο Dr. S. I. McMillen γράφει για τα διαφορετικά
αποτελέσματα της απελπισίας και της ελπίδας στη φυσική υγεία αυτών
που είναι σε αγχωτικές καταστάσεις. Αναφέρει την πεποίθηση του
Dr. Harold Wolff πως η αίσθηση της απελπισίας οδήγησε στο θάνατο
χιλιάδων συμμαχικών στρατιωτών που κρατούνταν σε στρατόπεδα
συγκέντρωσης κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Οι
αιχμάλωτοι, εξαιτίας της αποθάρρυνσης, έχασαν κάθε ελπίδα πως θα
απελευθερωνόταν κάποτε. Χωρίς την ελπίδα, αν και υπήρχαν αρκετές
προμήθειες ώστε να επιβιώσουν, "οι κρατούμενοι έγιναν απαθείς",
γράφει ο Dr. Wolff, "αδιάφοροι, χωρίς να τρώνε και να πίνουν,
χωρίς να βοηθούν τον εαυτό τους, κοιτούσαν το κενό και τελικά
πέθαιναν". Και ο Dr. Wolff καταλήγει: "Η ελπίδα, όπως η πίστη και ο
σκοπός στη ζωή, είναι αληθινά φάρμακα".
4. ΑΝΘΡΩΠΟΙ. Μιλώντας για τους δέκα κατασκόπους του Ισραήλ, η
Γραφή λέει πως "δείλιασαν την καρδιά των γιων Ισραήλ" Αριθμοί
32:9. Ο George B. Duncan έχει πει: "Δεν χρειάζονται πολλά πράγματα
για να κρύψουν τον ήλιο από τη ζωή της ψυχής", και αρκούν μόνο
ένα δύο αρνητικά λόγια για να φέρουν αποθάρρυνση. "Θάνατος και ζωή
είναι στο χέρι της γλώσσας" Παροιμίες 18:21
5. Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΡΟΥΤΙΝΑ. Στους Αριθμούς 21:4 βλέπουμε πως "ο
λαός λιγοψύχησε στον δρόμο". Ένα παιδί της δευτέρας δημοτικού
ζητήθηκε να γράψει για τους γονείς του. Να πως το παιδί περιέγραψε
τον πατέρα του: "Μπορεί να σκαρφαλώσει στο ψηλότερο βουνό ή να
κολυμπήσει τον μεγαλύτερο ωκεανό. Μπορεί να πετάξει γρηγορότερα
από το πιο γρήγορο αεροπλάνο και να παλέψει με την πιο δυνατή
τίγρη. Ο πατέρας μου μπορεί να κάνει οτιδήποτε. Αλλά τον
περισσότερο καιρό απλώς βγάζει έξω τα σκουπίδια".
Η αποθάρρυνση μπορεί να νικηθεί. Στο 30 κεφάλαιο του Α΄Σαμουήλ
έχουμε το περιστατικό που ο Δαβίδ έρχεται σε έναν τόπο που
ονομάζεται Σικλάγ. "Σικλάγ" σημαίνει "υπερβολική απελπισία". Στη
Σικλάγ ο Δαβίδ έμαθε ότι η οικογένειά του αιχμαλωτίστηκε και οι
άνθρωποί του στράφηκαν εναντίον του. Αντί να διαλυθεί και να τα
παρατήσει, διαβάζουμε πως "ο Δαβίδ, όμως, δυναμώθηκε στον Κύριο
τον Θεό του" (εδάφιο 6). Υπενθύμισε στον εαυτό του ότι ο Κύριος
ήταν στο πλευρό του και στράφηκε με πίστη στον Θεό του. Με
ανανεωμένη τη δύναμή του, βάδισε μπροστά και η Γραφή λέει πως "ο
Δαβίδ ελευθέρωσε όσα άρπαξαν" (εδάφιο 18). Επιπλέον, ήταν στη
Σικλάγ που ο λαός ήρθε και ζήτησε από το Δαβίδ να γίνει ο βασιλιάς
τους. Αυτό το μέρος της μεγάλης ήτας έγινε το μέρος της μεγάλης νίκης.
Στο Λουκά 18:1, ο Χριστός μας θυμίζει πως είναι μέσω της
προσευχής και της επικοινωνίας με το Θεό που μπορούμε να
προστατευτούμε ώστε να μην "αποκάμουμε". Όταν η βασίλισσα της Σεβά
συναντήθηκε με το βασιλιά Σολομώντα, δεν τον ρώτησε μόνο δύσκολα
ερωτήματα, αλλά επίσης "μίλησε μαζί του για όλα όσα είχε στην
καρδιά της" (Α΄Βασιλέων 10:2). Ο Spurgeon λέει για αυτό τα εξής:
"Άνοιξε τον εαυτό της σ' αυτόν, του είπε όλα όσα ήταν κρυμμένα
στην καρδιά της και ο Σολομώντας την άκουσε προσεκτικά και, χωρίς
αμφιβολία, της μίλησε έτσι ώστε να φύγει γεμάτη χαρά. Γνωρίζουμε
τον Ένα που είναι "μεγαλύτερος του Σολομώντα", στον οποίο είναι
ασφαλές και ευλογημένο να πούμε όλα όσα είναι στην καρδιά μας.
Αυτός είναι πρόθυμος να μας ακούσει και να επικοινωνήσει μαζί μας.
Όσο πιο ειλικρινείς και ανοιχτοί είμαστε μαζί του, τόσο
περισσότερο θα ευχαριστηθεί και τόσο το καλύτερο θα είναι για
εμάς".
"Εσείς, όμως, ενδυναμώνεστε, και ας μη είναι χαλαρωμένα τα
χέρια σας· επειδή, στο έργο σας θα υπάρξει μισθός" Β΄Χρονικών 15:7
πηγή: http://www.hetheos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.